Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jolanta Sudoł po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 10 grudnia 2019 r. nr [...] w sprawie świadczenia pielęgnacyjnego postanawia: odmówić przywrócenia terminu.
A. L. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 10 grudnia 2019 r. nr [...] wydaną w sprawie przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego.
Na podstawie zarządzenia Przewodniczącego Wydziału III Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 30 stycznia 2020 r. wezwano skarżącego do usunięcia braku formalnego skargi przez podanie numeru PESEL. W wezwaniu zakreślono termin 7 dni do usunięcia braku pod rygorem odrzucenia skargi.
Powyższe wezwanie do usunięcia braku formalnego skargi zostało prawidłowo doręczone dorosłemu domownikowi w dniu 3 lutego 2020 r. Wezwanie pozostało bez odpowiedzi.
W związku z powyższym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku postanowieniem z dnia 28 lutego 2020 r. odrzucił skargę A. L. na wyżej wymienioną decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego.
Pismem z dnia 3 marca 2020 r. skarżący wniósł o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi oraz podał swój numer PESEL.
W uzasadnieniu wniosku o przywrócenie terminu skarżący wskazał, że wezwanie do uzupełnienia braku formalnego skargi odebrała jego siostra, która jest osobą starszą i schorowaną. Siostra nie przekazała mu pisma niezwłocznie, tłumacząc że zapomniała, a jest osobą starszą i schorowaną. On sam znalazł to wezwanie w dniu 3 marca 2020 r., już po odrzuceniu skargi. Twierdził, że nie ponosi winy w uchybieniu terminu. Nie wiedział o istnieniu tego wezwania, a bardzo mu zależy na dokończeniu sprawy związanej z opieką nad bratem.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 85 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., dalej powoływanej jako "p.p.s.a") czynność w postępowaniu sądowym podjęta przez stronę po upływie terminu jest bezskuteczna. Jednakże możliwość przywrócenia terminu została ustanowiona w art. 86 § 1 p.p.s.a. i następuje ono na wniosek strony, jeżeli nie dokonanie czynności w terminie nastąpiło bez jej winy. Pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu (art. 87 § 1 p.p.s.a.). W piśmie zawierającym wniosek o przywrócenie terminu należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu (art. 87 § 2 p.p.s.a.), a równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie (art. 87 § 4 p.p.s.a.).
Zatem podstawowymi przesłankami, które warunkują przywrócenie terminu jest zachowanie wymogów formalnych z art. 87 § 1 i 4 p.p.s.a. oraz uprawdopodobnienie, że uchybienie terminu nastąpiło bez winy strony.
Zdaniem Sądu, skarżący nie uprawdopodobnił w sposób wystarczający braku winy w uchybieniu terminu do uzupełnienia braku formalnego skargi.
Brak winy w uchybieniu terminu powinien być oceniany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy i przy braniu pod uwagę także uchybień spowodowanych nawet lekkim niedbalstwem. Instytucja przywrócenia terminu ma charakter wyjątkowy i nie jest ona możliwa, gdy strona dopuściła się choć lekkiego niedbalstwa. Może mieć miejsce zatem tylko wtedy, gdy nastąpiła wskutek przeszkody, której strona nie mogła usunąć, nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku. Przywrócenia uchybionego terminu nie uzasadnia niedostateczna staranność w prowadzeniu własnych spraw, czy tez nieznajomość prawa (zob. w tej materii postanowienie NSA z dnia 8 lipca 2008 r. sygn. akt II OZ 712/08).