Przesłanki przywrócenia terminu, wynikające z art. 87 ustawy to: uprawdopodobnienie przez osobę zainteresowaną braku swojej winy, wniesienie wniosku o przywrócenie terminu, dochowanie terminu do wniesienia takiego wniosku i dopełnienie wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu tej czynności, dla której był ustanowiony termin. Przywrócenie terminu uwarunkowane jest wystąpieniem łącznie wymienionych przesłanek.
Podkreślić należy, iż brak winy w uchybieniu terminowi można przyjąć tylko wtedy gdy strona nie mogła usunąć przeszkody przy użyciu największego w danych okolicznościach wysiłku. W orzecznictwie sądowym podnosi się, że jako kryterium przy ocenie winy w uchybieniu terminu należy przyjąć obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o swoje interesy. W razie, gdy ustalone przez sąd okoliczności uchybienia terminu świadczą o zachowaniu się strony noszącym znamiona winy - w jakiejkolwiek jej postaci, a zatem także winy polegającej na niedbalstwie, sąd nie może dokonać przywrócenia uchybionego terminu. Brak winy jako przesłanka zasadności wniosku o przywrócenie terminu, wiąże się z obowiązkiem strony do zachowania staranności przy dokonywaniu czynności procesowych i można mówić o niej tylko wówczas, gdy dopełnienie czynności w terminie stało się niemożliwe z powodu trudnej do przezwyciężenia przeszkody niezależnej od strony.
Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, iż skarżąca nie uprawdopodobniła braku winy w uchybieniu terminu do wniesienia skargi. Zdaniem J. L.-S. za zasadnością wniosku przemawia ta okoliczność, że skarżąca przyjęła, że przesyłka z decyzją SKO musiała zostać odebrana przez dzieci po 20 grudnia 2014 r., a uchybienie terminowi jest nieznaczne i nie zaistniałoby, gdyby skarżąca osobiście odebrała przesyłkę.
Nie budzi wątpliwości, że zaskarżona decyzja została doręczona stronie w dniu 16 grudnia 2014 r. przez doręczenie zastępcze do rąk dorosłego domownika, który podjął się przekazania przesyłki skarżącej. Od tego też dnia rozpoczął swój bieg termin do wniesienia skargi. Okoliczność, że osoba, której wręczono pismo za pokwitowaniem nie oddała niezwłocznie pisma adresatowi, nie ma bowiem wpływu na skuteczność doręczenia zastępczego, którego warunki określa art. 43 Kpa i nie wpływa na bieg terminu do wniesienia środka zaskarżenia. Jedynie w sytuacji gdy osoba, która odebrała pismo, nie wywiązała się z obowiązku oddania go adresatowi z przyczyn od niej niezależnych, można ewentualnie rozważać tę okoliczność jako uzasadniającą przywrócenie terminu do dokonania czynności procesowej. Okoliczność taka tj. wskazująca nadzwyczajne zdarzenia, z powodu których dzieci nie przekazały przesyłki matce, nie została jednak podniesiona i uprawdopodobniona we wniosku o przywrócenie terminu.
Skarżąca miała możliwość zapoznania się z treścią zaskarżonej decyzji, która zawierała prawidłowe pouczenie o trzydziestodniowym terminie do wniesienia skargi. Miała również możliwość dowiedzenia się od domowników, kiedy dokładnie odebrali przesyłkę z SKO. W razie wątpliwości, co do tej okoliczności, skarżąca bez problemu mogła również ustalić datę odbioru decyzji w organie.
Sąd nie kwestionuje, że skarżąca nie chciała spóźnić się z wniesieniem skargi. W kwestii tej jednak, jak przyznaje sama skarżąca, doszło do nieumyślnego zaniedbania, które wskazuje jednak na nieumyślną winę skarżącej tj. brak należytej staranności w prowadzeniu swoich spraw. Okoliczność, że skarżąca była zabsorbowana innymi bieżącymi i istotnymi sprawami, nie uprawdopodabnia braku winy w uchybieniu terminu. Przygotowania do świąt, czy innych zaplanowanych wcześniej wydarzeń, jak też opieka nad dziećmi, niewątpliwie mogą, szczególnie przy ich kumulacji, stanowić duże obciążenia dla matki samotnie wychowującej trójkę dzieci. Niemniej są to czynności i zdarzenia wpisane w życie codzienne i nie noszą one znamion nagłych lub nadzwyczajnych okoliczności, których uprawdopodobnienie jest konieczne dla przywrócenia terminu.
Końcowego podkreślenia wymaga, że przywrócenie terminu nie jest zależne od swobodnego uznania Sądu, ale od spełnienia przesłanek wynikających z przepisów prawa. Te zaś, jak wskazano wyżej, bezwzględnie wymagają uprawdopodobnienia przez wnioskodawcę braku winy w uchybieniu terminu. Ponieważ przytoczone przez skarżącą argumenty nie uprawdopodobniają braku winy w uchybieniu terminu, Sąd był zatem zobligowany odmownie załatwić przedłożony wniosek
Z tych względów Sąd, na podstawie art. 86 § 1 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.