Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Felicja Kajut po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2016 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi J. B. na Dyrektora Zakładu Karnego w przedmiocie zapłaty za pracę postanawia odmówić przyznania prawa pomocy.
Sygn. akt III SA/Gd 186/16
Uzasadnienie
J. B. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę, w której domagał się przyznania mu wynagrodzenia za pracę wykonywaną na rzecz Zakładu Karnego w okresie od 15 listopada 2014 r. do 12 lutego 2015r.. Jednocześnie skarżący w skardze wystąpił z wnioskiem o przyznanie mu prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 244 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) - dalej p.p.s.a., prawo pomocy obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego. Stosownie natomiast do art. 245 § 1 cytowanej ustawy prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym, przy czym zgodnie z art. 243 p.p.s.a. może być ono przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w jego toku.
W myśl art. 247 p.p.s.a. prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności skargi.
Należy wskazać, że z oczywistą bezzasadnością skargi mamy do czynienia przede wszystkim wówczas, gdy obowiązujące przepisy prawa jednoznacznie wykluczają możliwość uwzględnienia żądania skarżącego. Chodzi więc o taką sytuację, w której zarówno stan faktyczny jak i prawny konkretnej sprawy nie budzi wątpliwości, co do braku szans na wydanie pozytywnego dla skarżącego rozstrzygnięcia bądź zachodzą przesłanki odrzucenia skargi (por. J. P. Tarno, Postępowanie przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2008, s. 591, por. również postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 stycznia 2013 r., sygn. akt II OZ 37/13; Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych; orzeczenia.nsa.gov.pl).
Zatem oczywista bezzasadność skargi będzie w takiej sytuacji, gdy można ją stwierdzić bez dokonywania szczegółowej analizy podniesionych w skardze zarzutów i przywołanych na ich poparcie argumentów.
W niniejszej sprawie zachodzi podstawa do odrzucenia skargi, bowiem sprawa nie podlega kognicji sądów administracyjnych.
Zakres kontroli sprawowanej przez sądy administracyjne został określony w art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j.: Dz. U. z 2014 r. poz. 1647). W świetle tych przepisów sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.
Z kolei w myśl art. 3 § 2 p.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na: 1) decyzje administracyjne; 2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty; 3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie; 4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa; 4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach; 5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej; 6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej; 7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego; 8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a.
Z powyższych przepisów wynika, że właściwość sądów administracyjnych nie została określona za pomocą klauzuli generalnej. Kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach ściśle określonych przez ustawę.
Skarżący w skardze nie wskazał decyzji, postanowienia lub innego aktu czy czynności, które mogłyby być przedmiotem kontroli Sądu. Skarżący wystąpił o zapłatę za pracę wykonywaną na rzecz Zakładu Karnego w S. i Sąd stwierdza, że kwestia ta nie mieści się w zakresie kognicji sądu administracyjnego. Sprawy dotyczące zapłaty za pracę mają charakter cywilnoprawny, zaś sąd administracyjny nie jest właściwy do rozpoznawania spraw cywilnych, które zgodnie z art. 2 § 1 k.p.c. dochodzone są w postępowaniu przed sądem powszechnym.
W zaistniałym stanie rzeczy istnieją zatem podstawy do odrzucenia skargi na w oparciu o art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a., a w konsekwencji można więc mówić o oczywistej bezzasadności skargi, warunkującej odmowę przyznania prawa pomocy na podstawie art. 247 p.p.s.a.