Wniosek o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi na uchwałę Rady Miejskiej w przedmiocie złożenia wniosku o wpisanie Gminy [...] do Rejestru gmin, na obszarze których używane są nazwy w języku mniejszości
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Elżbieta Kowalik - Grzanka po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 2010 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku W. K. o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi na uchwałę Rady Miejskiej z dnia 25 marca 2009 r. Nr [...] w przedmiocie złożenia wniosku o wpisanie Gminy [...] do Rejestru gmin, na obszarze których używane są nazwy w języku mniejszości postanawia: odmówić wnioskodawcy przyznania prawa pomocy.

Uzasadnienie

Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku postanowieniem z dnia 1 lutego 2010 r. odmówił skarżącemu przyznania prawa pomocy wskazując, że wnioskodawca nie wykazał, że spełnia ustawowe przesłanki przyznania tego prawa.

W dniu 2 marca 2010 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku wpłynął sprzeciw od w/w postanowienia, w którym wnioskodawca podniósł, że nie ma dochodów pozwalających na poniesienie kosztów sądowych.

W piśmie z dnia 29 marca 2010 r., stanowiącym następstwo zarządzenia z dnia 4 marca 2010 r. wnioskodawca wskazał, że nie otrzymuje jakichkolwiek świadczeń. Jedynym jego dochodem jest dochód otrzymywany z tytułu dzierżawy gospodarstwa rolnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

W świetle art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) przyznanie osobie fizycznej prawa pomocy w zakresie częściowym następuje gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.

Stąd też to na wnioskodawcy ciąży obowiązek stosownego wykazania, iż jego trudna sytuacja materialna uzasadnia wyjątkowe traktowanie. Instytucja prawa pomocy stanowi bowiem odstępstwo od wyrażonej w art. 199 w/w ustawy generalnej zasady, w świetle której, poza wyjątkami określonymi w przepisie szczególnym, strony ponoszą koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie sądowoadministracyjnej.

Sąd nie jest przy tym zobligowany do prowadzenia jakichkolwiek dochodzeń w sytuacji, gdy pełna ocena stanu majątkowego oraz możliwości płatniczych z uwagi na postawę wnioskodawcy nie jest możliwa.

Takiej oceny nie sposób dokonać w niniejszej sprawie. Skarżący wskazując na brak dochodów i majątku nie wyjaśnił bowiem z czego de facto się utrzymuje.

W złożonym wniosku nie zawarto jakichkolwiek danych, które mogłyby odnosić się do jego sytuacji majątkowej. Pomimo wyraźnego wezwania - zarządzenia z 30 grudnia 2009 r. oraz z dnia 4 marca 2010 r. - nie przedstawił także pełnej dokumentacji, która potwierdzałaby złą sytuację materialną, na którą skarżący wskazuje.

Również okoliczności podniesione w sprzeciwie od w/w postanowienia nie zostały poparte dokumentacją uzasadniającą przyznanie prawa pomocy. Za wystarczające w powyższej kwestii nie może być bowiem uznane zaświadczenie wskazujące szacunkową wysokość dochodów z gospodarstwa rolnego załączone do pisma z dnia 29 marca 2010 r.

W reasumpcji uznać należało, iż wnioskodawca nie wykazał, iż nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku otrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.

W tym stanie Sąd, na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 w zw. z art. 260 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji postanowienia.

Strona 1/1