Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Alina Dominiak po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym sprzeciwu J. Z. od postanowienia referendarza sądowego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 13 lipca 2017 r. sygn. akt III SA/Gd 350/17 w sprawie ze skargi J. Z. w przedmiocie wydania lokalu zamiennego postanawia: utrzymać zaskarżone postanowienie w mocy.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 13 lipca 2017 r., wydanym na podstawie art. 246 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku odmówił J. Z. przyznania prawa pomocy.
Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia, skarżący zwrócił się o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata wnioskiem złożonym na formularzu PPF. Ze złożonego wniosku oraz z oświadczenia o stanie rodzinnym i majątkowym wynikało, że skarżący prowadzi samodzielne gospodarstwo domowe utrzymując się z prac dorywczych, z których osiąga dochód 1200 zł miesięcznie. Wedle oświadczenia nie posiada żadnego majątku. Pośród zobowiązań i wydatków wskazano zakup leków.
Referendarz sądowy wezwał skarżącego do przedłożenia dokumentów wskazanych w wezwaniu, jednak pozostało ono bez odpowiedzi.
Uzasadniając odmowę przyznania prawa pomocy referendarz sądowy stwierdził, że oświadczenie wnioskodawcy, zawarte we wniosku o przyznanie prawa pomocy, było niewystarczające. Nie zawierało pełnych informacji o stanie majątkowym, sam wniosek zaś uzasadniony został lakonicznie. Strona, po wezwaniu do uzupełnienia wniosku o dane, które pozwoliłyby na dokładną ocenę jej realnych możliwości płatniczych nie przedstawiła żadnej z żądanych informacji, na skutek czego pozbawiła referendarza możliwości oceny jej sytuacji majątkowej. Zatem brak było podstaw do przyznania prawa pomocy.
Od postanowienia referendarza sądowego skarżący złożył sprzeciw wskazując, że nie stać go na adwokata, a chciałby ponownego rozpoznania jego sprawy przez Sąd, gdyż orzeczenie zapadłe w sprawie było dla niego krzywdzące.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:
W myśl art. 260 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j.: Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) , rozpoznając sprzeciw od postanowienia referendarza sądowego, sąd wydaje postanowienie, w którym zaskarżone postanowienie referendarza sądowego zmienia albo utrzymuje w mocy. Sąd orzeka jako sąd drugiej instancji, stosując odpowiednio przepisy o zażaleniu (art. 260 § 2 p.p.s.a.). Sąd rozpoznaje sprawę na posiedzeniu niejawnym (art. 260 § 3 p.p.s.a.).
Sprzeciw skarżącego nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 245 § 1 p.p.s.a. prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym. W myśl art. 245 § 2 p.p.s.a. prawo pomocy w zakresie całkowitym, którego domaga się skarżący, obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie m.in. adwokata. Zgodnie zaś z art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a., osobie fizycznej może być przyznane prawo pomocy w zakresie całkowitym, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania.
Przytoczone przepisy stanowią odstępstwo od generalnej zasady ponoszenia kosztów postępowania sądowoadministracyjnego, zawartej w art. 199 p.p.s.a. Rzeczą wnioskodawcy, jako podmiotu zainteresowanego, jest wykazanie, że jego sytuacja materialna jest na tyle trudna, że uzasadnia wyjątkowe traktowanie, o którym mowa w przytoczonych przepisach. Jednocześnie w sytuacji, gdy oświadczenie zawarte we wniosku o przyznanie prawa pomocy jest niewystarczające do oceny rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych wnioskodawcy lub budzi wątpliwości, referendarz sądowy - na podstawie art. 255 p.p.s.a. w zw. z art. 258 § 2 pkt 5 p.p.s.a. - jest uprawniony do wezwania strony do złożenia dodatkowego oświadczenia uzupełniającego, jak i potwierdzającego wskazywane przez dany podmiot okoliczności.