Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Paweł Mierzejewski po rozpoznaniu w dniu 30 kwietnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. P. o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 3 marca 2015 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku stałego postanawia: przyznać wnioskodawcy prawo pomocy przez ustanowienie radcy prawnego.
Wnioskiem z dnia 8 kwietnia 2015 r. (data wpływu do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku - 24 kwietnia 2015 r.) skarżący M. P. zwrócił się o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie pełnomocnika z urzędu.
W oświadczeniu zawartym w formularzu PPF wnioskodawca wskazał, że jako osoba niepełnosprawna i całkowicie niezdolna do pracy nie generuje jakichkolwiek dochodów pozostając na utrzymaniu brata.
Zgodnie ze złożonym oświadczeniem wnioskodawca nie posiada oszczędności, papierów wartościowych ani przedmiotów o wartości powyżej 3.000 euro.
W tym stanie uznano, co następuje.
W świetle art. 239 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) strona skarżąca działanie, bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach z zakresu pomocy i opieki społecznej nie ma obowiązku uiszczenia kosztów sądowych.
Niniejsza sprawa dotyczy odmowy przyznania skarżącemu zasiłku stałego i należy do kategorii spraw wymienionych w powołanym przepisie. Powyższe oznacza, że wnioskodawca jest w niniejszej sprawie ustawowo zwolniony od ponoszenia kosztów sądowych (wpisów, opłat kancelaryjnych), a zatem nie ma obowiązku ich uiszczania. W konsekwencji wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych należało uznać za bezprzedmiotowy.
Rozpoznania wymaga zaś żądanie wnioskodawcy ustanowienia pełnomocnika z urzędu.
W myśl art. 246 § 1 pkt 2 w zw. z art. 245 § 3 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie częściowym obejmującym ustanowienie pełnomocnika z urzędu następuje gdy wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Z konstrukcji ww. regulacji normatywnej wynika, że to na podmiocie wnioskującym ciąży obowiązek wykazania, iż znajduje się w sytuacji materialnej uprawniającej do przyznania prawa pomocy. Zgodnie natomiast z treścią art. 252 § 1 ww. ustawy wniosek o przyznanie prawa pomocy powinien zawierać oświadczenie strony obejmujące dokładne dane o stanie rodzinnym, majątku i dochodach. Wymóg ten podyktowany jest koniecznością dokonania jak najpełniejszej oceny zdolności określonego podmiotu do poniesienia kosztów postępowania pod kątem zaistnienia przesłanek z art. 246 § 1 pkt 1 albo pkt 2 ww. ustawy, warunkujących możliwość przyznania prawa pomocy.
Co istotne, oświadczenia zawarte we wniosku o przyznanie prawa pomocy składane są pod reżimem odpowiedzialności karnej z art. 233 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553 ze zm.), o czym świadczy stosowne pouczenie zawarte w rubryce nr 13 formularza wniosku o prawo pomocy.
Dając wiarę oświadczeniom wnioskodawcy będącego osobą znajdującą się w trudnej sytuacji materialnej referendarz sądowy uznał, iż ww. wykazał, że nie ma obecnie realnych możliwości finansowych poniesienia kosztów ustanowienia pełnomocnika z wyboru.
Wnioskodawca wykazał nadto w sposób dostateczny, że nie dysponuje oszczędnościami ani też majątkiem, którego ewentualne zbycie lub obciążenie prawem na rzecz osoby trzeciej mogłoby przynieść dochód pozwalający na pokrycie ww. kosztów.
W reasumpcji, referendarz sądowy działając na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 w zw. z art. 258 § 2 pkt 7 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji postanowienia, przyznając wnioskodawcy prawo pomocy przez ustanowienie radcy prawnego z urzędu.