Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Krzysztof Przasnyski po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2011 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku W. K. o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi na uchwałę Rady Powiatu [...] z dnia 30 marca 2009 r. nr [...] w przedmiocie likwidacji Szpitala Powiatu [...] w [...] postanawia odmówić wnioskodawcy przyznania prawa pomocy.
W. K., wnioskiem z dnia 16 grudnia 2010 r. (data stempla pocztowego) zwrócił się o ustanowienie pełnomocnika z urzędu, celem wniesienia skargi kasacyjnej od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 27 października 2010 r., mocą którego odrzucono jego skargę na opisaną uchwałę Rady Powiatu [...].
Uzupełniając w dniu 24 stycznia 2011 r. braki formalne wniosku poprzez złożenie urzędowego formularza PPF, skarżący zmodyfikował żądanie, domagając się zwolnienia od kosztów sądowych w niniejszej sprawie.
Zgodnie z oświadczeniem o stanie rodzinnym, majątku i dochodach wnioskodawca nie jest właścicielem nieruchomości, nie posiada oszczędności, papierów wartościowych ani przedmiotów o wartości powyżej 3.000 euro, nie uzyskuje żadnych dochodów, nie posiada też żadnych środków na utrzymanie i egzystencję, ale prowadzi samodzielnie gospodarstwo domowe. W uzasadnieniu wniosku podał, że w 1998 r., na skutek klęski żywiołowej poniósł znaczne straty z działalności rolniczej, a w wyniku prowadzonej przez komornika sądowego egzekucji utracił gospodarstwo rolne.
Wskazać należy, iż powyższy wniosek jest kolejnym wnioskiem o przyznanie prawa pomocy złożonym przez W. K. w niniejszej sprawie. Po rozpoznaniu poprzedniego wniosku, postanowieniem z dnia 9 kwietnia 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku odmówił skarżącemu przyznania prawa pomocy, zaś zażalenie od tego orzeczenia zostało oddalone postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 czerwca 2010 r. sygn. akt II OZ 533/10. Postanowieniem referendarza sądowego z dnia 23 września 2010 r. ponownie odmówiono skarżącemu przyznania prawa pomocy. Z uzasadnień tych orzeczeń wynika, że zasadniczą przyczyną odmowy przyznania prawa pomocy było niezastosowanie się przez skarżącego do wezwań o przedłożenie dokumentów źródłowych, a w konsekwencji niewykazanie, że spełnia on ustawowe przesłanki warunkujące przyznanie tego prawa.
Dokonując oceny zasadności przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie należy uwzględnić całokształt okoliczności mających wpływ na sytuację majątkową i rodzinną skarżącego. Ogólnikowe informacje podane we wniosku zawartym na urzędowym formularzu PPF wymagają uzupełnienia poprzez nadesłanie dodatkowych dokumentów. Zgodnie z art. 255 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., Sąd (referendarz sądowy) może zażądać przedłożenia stosownych dokumentów źródłowych, a w interesie wnioskodawcy pozostaje rzetelne zobrazowanie swojej rzeczywistej kondycji finansowej. Jak stanowi bowiem art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a., prawo pomocy może być przyznane, gdy osoba ubiegająca się o tę formę pomocy "wykaże", że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Takie sformułowanie cytowanego przepisu oznacza, że ciężar udowodnienia istotnych okoliczności spoczywa na wnioskodawcy. Tymczasem w niniejszej sprawie, pomimo upływu wyznaczonego terminu sądowego, wnioskodawca nie nadesłał żadnego z żądanych dokumentów źródłowych ani dodatkowych oświadczeń wymienionych w zarządzeniu z dnia 27 stycznia 2011 r. (akta sprawy, k.112).
Mając na uwadze powyższe okoliczności, stwierdzić należało, iż skarżący nie udowodnił dostatecznie, że spełnia ustawowe przesłanki przyznania prawa pomocy. Zważyć należy, że przy rozpoznawaniu wniosku o przyznanie prawa pomocy nie prowadzi się dochodzenia, w sytuacji, gdy dokładne dane umożliwiające pełną ocenę stanu majątkowego oraz możliwości płatniczych wnioskodawcy nie są znane, gdyż uchyla się on od złożenia stosownych dokumentów w tym przedmiocie. Jak już bowiem wskazano, sprawą zainteresowanego jest wykazanie zasadności złożonego wniosku w świetle ustawowych przesłanek przyznania prawa pomocy.
W orzecznictwie sądowoadministracyjnym podkreśla się, iż niewykonanie wezwania do złożenia dodatkowych oświadczeń lub dokumentów uniemożliwia dokonanie rzetelnej analizy sytuacji finansowej strony (por. postanowienie NSA z dnia 1 marca 2006 r. sygn. akt II OZ 235/06 niepubl.).
W konsekwencji na podstawie przepisu art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.