Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Monika Hennig po rozpoznaniu w dniu 14 lipca 2016 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku adwokata Ł. B. o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej w sprawie ze skargi M. K. na uchwałę Rady Miejskiej [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie skargi na działalność Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej [...] postanawia: przyznać od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku adwokatowi Ł. B. kwotę 295,20 zł brutto /słownie: dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy/ za sporządzenie opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku postanowieniem z dnia 31 maja 2016 r. odrzucił skargę M. K. Sąd uznał, że zaskarżona uchwała jako że została podjęta w trybie postępowania skargowego regulowanego przepisami k.p.a. nie podlega zaskarżeniu na podstawie art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 446), a zatem sprawa nie mieści się w kategorii spraw, o których mowa w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 718, dalej jako p.p.s.a.) i nie należy do właściwości sądu administracyjnego.
Postanowieniem z dnia 15 czerwca 2016 r. referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku przyznał skarżącemu prawo pomocy przez ustanowienie adwokata.
Okręgowa Rada Adwokacka [...] wyznaczyła na pełnomocnika skarżącej z urzędu adwokata Ł. B., o czym został on poinformowany w dniu 29 czerwca 2016 r.
Pełnomocnik skarżącego w dniu 29 czerwca 2016 r. wykonał fotografie z akt sprawy. Następnie pismem z dnia 7 lipca 2016 r. zawiadomił Sąd o niestwierdzeniu podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej oraz wniósł o przyznanie wynagrodzenia za dokonaną czynność, jednocześnie oświadczając, że koszty pomocy prawnej nie zostały uiszczone w całości ani w części. Do pisma dołączył przedmiotową opinię sporządzoną w dniu 7 lipca 2016 r. oraz jej odpis dla skarżącego.
Na podstawie art. 250 p.p.s.a., wyznaczony pełnomocnik, otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych udokumentowanych wydatków.
W niniejszej sprawie szczegółowe zasady ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu reguluje rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2015 r. poz. 1801; dalej jako rozporządzenie).
W myśl § 2 rozporządzenia koszty nieopłaconej pomocy prawnej ponoszone przez Skarb Państwa obejmują: 1) opłatę ustaloną zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia oraz 2) niezbędne i udokumentowane wydatki adwokata.
Zgodnie z § 21 ust. 1 pkt 2 lit. b) rozporządzenia za sporządzenie opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej wyznaczonemu adwokatowi, który nie prowadził sprawy w pierwszej instancji, przysługuje 75% opłaty maksymalnej określonej w punkcie 1, nie mniej niż 240 zł. Opłatę tę podwyższa się o kwotę podatku od towarów i usług wyliczoną według stawki podatku obowiązującej dla tego rodzaju czynności na podstawie przepisów o podatku od towarów i usług, o czym stanowi § 4 ust. 3 rozporządzenia.
Przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie jest uchwała Rady Miejskiej. W konsekwencji do wysokości należnego pełnomocnikowi wynagrodzenia za zastępstwo prawne wykonane na zasadzie prawa pomocy zastosowanie będzie miała stawka określona w § 21 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia.
Mając na uwadze treść przepisu zawartego w § 4 ust. 1 i ust. 2 rozporządzenia, referendarz sądowy postanowił przyznać pełnomocnikowi wynagrodzenie za dokonaną czynność w wysokości 295,20 zł (w tym kwotę 55,20 zł tytułem podatku od towarów i usług), tj. minimalnej, o której mowa w § 21 ust. 1 pkt 2 lit. b) rozporządzenia, pomimo że nie prowadził on sprawy w pierwszej instancji. Za przyznaniem wynagrodzenia w kwocie wyższej nie przemawia bowiem ani charakter sprawy (stopień jej zawiłości) ani też nakład pracy pełnomocnika, czy też jego wkład w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia.
Zdaniem orzekającego aktywność pełnomocnika w niniejszej sprawie nie przekraczała granic zwykłej staranności. Przejawiła się ona jedynie w wykonaniu fotokopii akt sprawy, zapoznaniu się z nią i sporządzeniu wspomnianej już opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej, w której pełnomocnik w zasadzie powtórzył stanowisko Sądu pierwszej instancji.
Z tych wszystkich względów referendarz sądowy orzekł jak w sentencji postanowienia.