Sprawa ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Celnej w G. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie wymiaru należności celnych
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Orłowska po rozpoznaniu w dniu 26 sierpnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w G. z dnia 30 kwietnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie wymiaru należności celnych postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.

Uzasadnienie

A Sp. z o.o. z siedzibą w S. zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w G. decyzję Dyrektora Izby Celnej w G. utrzymującą w mocy decyzję tego organu z dnia 28 lutego 2013 r., na mocy której organ stwierdził nieważność decyzji Naczelnika Urzędu Celnego w G. nr [...] z dnia 26 marca 2010 r. o umorzeniu postępowania celnego.

W skardze zawarty został wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu spółka wskazała, że wykonanie decyzji spowoduje trudne do odwrócenia skutki oraz, że w sprawie zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącej znacznej szkody, stwierdzenie nieważności umarzającej postępowanie celne spowoduje bowiem podjecie przez organy celny działań zmierzających do ustalenia istnienia i wysokości ewentualnego długu celnego, co może spowodować m.in. obciążenie skarżącej znaczną kwotą należności. Spółka wyraziła obawę, że prowadzenie wobec niej postępowania celnego może skutkować utratą zaufania kontrahentów do spółki, pogorszyć jej sytuacją rynkową i w wymierny sposób wpłynąć na prowadzoną przez skarżącą działalność gospodarcza. Może także uniemożliwić jej uzyskanie wymaganego zaświadczenia o braku nieuregulowanych należności skarbowych, a tym samym skutkować utratą potencjalnych kontraktów z zakresu zamówień publicznych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Postępowanie przed sądami administracyjnymi normowane jest przepisami ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej w skrócie "p.p.s.a.")

W świetle art. 61 § 3 ustawy, po przekazaniu sądowi skargi, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.

Stosownie do powyżej wskazanej regulacji zaistnienie chociażby jednej z wymienionych przesłanek uzasadnia wstrzymanie zaskarżonego aktu.

Co istotne, zaistnienie przesłanek, które uzasadniają udzielenie przez sąd administracyjny tzw. ochrony tymczasowej winno być wykazane przez wnioskodawcę. Dla spełnienia przesłanek z powołanego przepisu p.p.s.a. wystarczające jest prawdopodobieństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.

Przedmiotem wstrzymania mogą być jednak wyłącznie takie decyzje, które nadają się do wykonania i wymagają tego wykonania, a tym samym takie, które wywołują skutki materialnoprawne. Wykonalność dotyczy zatem tylko aktów zobowiązujących, które ustalają dla ich adresatów nakazy powinnego zachowania lub zakazy określonego zachowania, a więc aktów na podstawie których określone zostają pewne uprawnienia czy obowiązki uczestników obrotu prawnego.

Decyzja stwierdzająca nieważność nie wymaga wykonania i nie nadaje się do wykonania w podanym wyżej znaczeniu. W wyniku wydania takiej decyzji ostatecznej na stronie nie ciąży żaden obowiązek nadający się do dobrowolnego wykonania bądź kwalifikujący się do egzekucji. Złożony przez skarżącą wniosek o wstrzymanie wykonanie decyzji jest zatem bezprzedmiotowy, a określone w art. 61 § 3 p.p.s.a. przesłanki nie mogą podlegać rozważeniu przez Sąd.

Na marginesie Sąd wskazuje, że w przedmiotowej sprawie stwierdzenie nieważności decyzji dotyczyło decyzji umarzającej postępowanie celne. Podnoszone przez stronę skarżącą argumenty, dotyczą więc jedynie przewidywanych przez spółkę, a więc hipotetycznych, a nie faktycznych działań organów celnych i ich skutków.

Wobec powyższego, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku na mocy art. 61 § 3 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji postanowienia.

Strona 1/1