Wniosek o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej w związku z naruszeniem przepisów ustawy o transporcie drogowym
Uzasadnienie strona 2/2

Doręczenie wezwania nastąpiło w trybie określonym w art. 73 P.p.s.a. Przepis ten reguluje doręczenie zastępcze poprzez pozostawienie zawiadomienia o pozostawieniu pisma wraz z informacją o możliwości jego odbioru (awiza) w miejscu zamieszkania adresata (umieszczenie w skrzynce na korespondencję, a gdy to nie jest możliwe, na drzwiach mieszkania adresata, lub w miejscu wskazanym jako adres do doręczeń, na drzwiach biura lub innego pomieszczenia, w którym adresat wykonuje swoje czynności zawodowe). Oznacza to, że skuteczność doręczenia dokonanego w tym trybie zależy w szczególności od prawidłowego zawiadomienia adresata o pozostawieniu pisma, które może być odebrane.

W okolicznościach niniejszej sprawy wezwanie do przedłożenia dokumentów źródłowych w trybie art. 255 P.p.s.a. zostało nadane jako przesyłka polecona pod numerem [...] na adres wskazany przez wnioskodawcę w rubryce 2.1 formularza PPF. Pismo było awizowane dwukrotnie, o czym umieszczono odpowiednią adnotację na potwierdzeniu odbioru oraz na kopercie, w której znajdowała się przesyłka. Z adnotacji urzędowych wynika bezspornie, że pismo nie mogło zostać doręczone adresatowi osobiście z powodu jego nieobecności w lokalu i w związku z tym faktem pozostawiono informację w skrzynce na korespondencję adresata o możliwości odbioru przesyłki poleconej w placówce pocztowej. Nieodebranie korespondencji w terminie, skutkowało - stosownie do art. 73 § 4 P.p.s.a. - uznaniem pisma za doręczone w dniu, w którym nastąpił upływ czternastodniowego terminu, w jakim pismo pozostawało w urzędzie pocztowym tj. 22 marca 2011 r. Pierwsze awizowanie nastąpiło bowiem w dniu 8 marca 2011 r. kolejne zaś miało miejsce w dniu 16 marca 2011 r. A zatem termin do odbioru przesyłki upływał w dniu 22 marca 2011 r.

Skarżący nie uczynił zadość powyższemu wezwaniu. Mając na uwadze powyższe okoliczności, stwierdzić należy, iż wnioskodawca nie udowodnił dostatecznie, że spełnia ustawowe przesłanki przyznania prawa pomocy. Przy rozpoznawaniu wniosku o przyznanie prawa pomocy nie prowadzi się dochodzenia, w sytuacji, gdy dokładne dane umożliwiające pełną ocenę stanu majątkowego oraz możliwości płatniczych wnioskodawcy nie są znane, gdyż uchyla się on od złożenia stosownych dokumentów w tym przedmiocie. Jak już bowiem wskazano, sprawą zainteresowanego jest wykazanie zasadności złożonego wniosku w świetle ustawowych przesłanek przyznania prawa pomocy.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym podkreśla się, iż niewykonanie wezwania do złożenia dodatkowych oświadczeń lub dokumentów uniemożliwia dokonanie rzetelnej analizy sytuacji finansowej strony (por. postanowienie NSA z dnia 1 marca 2006 r. sygn. akt II OZ 235/06 niepubl.). Bierność wnioskodawcy w tym zakresie należy potraktować jako niewykazanie przesłanek, o których mowa w art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a. (por. postanowienie NSA z dnia 24 marca 2005 r. sygn. akt OZ 128/05 niepubl.).

W konsekwencji na podstawie przepisu art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.

Strona 2/2
Inne orzeczenia o symbolu:
6037 Transport drogowy i przewozy
Inne orzeczenia z hasłem:
Prawo pomocy
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku
Inne orzeczenia ze skargą na:
Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego