Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Orłowska po rozpoznaniu w dniu 11 września 2017 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi T. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] z dnia 20 kwietnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie uznania świadczeń z funduszu alimentacyjnego za nienależnie pobrane postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
T. B. zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...]. z dnia 20 kwietnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie uznania świadczeń z funduszu alimentacyjnego za nienależnie pobrane.
Skarga zawiera wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji do czasu rozpoznania skargi. Wniosek nie jest uzasadniony.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:
W świetle art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm., dalej zwanej "p.p.s.a."), sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Zgodnie z przywołanym przepisem zaistnienie chociażby jednej z wymienionych przesłanek uzasadnia wstrzymanie zaskarżonego aktu.
Zaistnienie przesłanek, które uzasadniają udzielenie przez sąd administracyjny tzw. ochrony tymczasowej, winno być wykazane przez wnioskodawcę, lecz dla ich wykazania nie jest wystarczające samo twierdzenie strony. Uzasadnienie wniosku powinno odnosić się do konkretnych okoliczności pozwalających uznać, że wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności jest zasadne. Ponadto, do wniosku powinny zostać dołączone dokumenty popierające twierdzenie o spełnieniu przesłanek udzielenia ochrony tymczasowej. Brak należytego uzasadnienia wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji uniemożliwia jego merytoryczną ocenę (por. postanowienia NSA:
z dnia 2 lutego 2016 r., sygn. akt II GZ 12/16, z dnia 9 lutego 2016 r., sygn. akt II GZ 35/16, dostępne na stronie http://orzeczenia.nsa.gov.pl ).
W orzecznictwie sądowym prezentowane jest stanowisko, które Sąd rozpoznający wniosek w pełni aprobuje, że - na przykład - w sytuacji, gdy wykonanie decyzji może spowodować ustanie bytu prawnego przedsiębiorcy i zwolnienie zatrudnionych pracowników, to okoliczność ta wyczerpuje dyspozycję przepisu art. 61 § 3 p.p.s.a. (postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 października 2014 r., sygn. akt I GSK 1744/14; postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 lutego 2015 r., I GSK 80/15, publ. jw.). Niewątpliwie bowiem zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej, będącej źródłem dochodów nie tylko dla samego przedsiębiorcy, ale także dla zatrudnionych przez niego osób, może powodować stan, w którym wystąpi szkoda niemożliwa do zrekompensowana wskutek zwrotu spełnionego i wyegzekwowanego świadczenia, jak również nie dająca możliwości przywrócenia rzeczy do pierwotnego stanu.
Niemniej jednak ocena tego, czy wykonanie decyzji może spowodować skutki o jakich mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a. wymaga dokładnej oceny okoliczności przedstawionych we wniosku. Przywołany przepis wskazuje wyraźnie, że wstrzymanie wykonania aktu dopuszczalne jest, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącemu/skarżącej znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Oznacza to, że w okolicznościach konkretnej sprawy można, spodziewać się zaistnienia takiej sytuacji, o jakiej mowa w przepisie. Nie może przy tym budzić wątpliwości, że ocena możliwości wystąpienia tego niebezpieczeństwa nie może być przez Sąd dokonywana bez odwołania się do konkretnych okoliczności, odpowiednio potwierdzonych przez wnioskodawcę dowodami. Jeżeli bowiem wnioskodawca twierdzi, że wykonanie decyzji polegającej na obowiązku zwrotu pewnej kwoty pieniężnej skutkować będzie powstaniem szkody, to jego rzeczą jest wykazanie tego, że środki pieniężne niezbędne do zapłaty należności publicznoprawnej przekraczają możliwości płatnicze strony skarżącej i doprowadzą np. do zaprzestania prowadzonej przez niego działalności albo - do innych, trudnych do odwrócenia skutków.