Sekwencja zdarzeń, jak również przedstawiona przez wnioskodawcę w tym zakresie argumentacja wydaje się logiczna, konsekwentna i spójna. Można zauważyć, że skarżący wcześniej reagował w sposób adekwatny na rozstrzygnięcia organów w sprawach związanych z zaskarżoną decyzją oraz stosował się do pouczeń zawartych w tych rozstrzygnięciach, tj. wnosił odwołania i skargi, w tym skargę kasacyjną do NSA. Wydaje się zatem przekonujące i prawdopodobne, że zaniechanie wniesienia skargi na decyzję z dnia 1 grudnia 2017 r. (niekorzystną dla niego) w ustawowym terminie, mogło istotnie wynikać z błędnego przekonania jakie powziął po rozmowie z pracownikiem MOPS po wydaniu wyroku NSA z dnia 6 grudnia 2017 r.
Oceniając zatem w tym zakresie argumentację wniosku Sąd doszedł do przekonania, że wnioskodawca uprawdopodobnił brak winy w uchybienie terminu do wniesienia skargi.
Pomimo jednak pozytywnej weryfikacji wskazanej przesłanki Sąd przyjął, że wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi jest spóźniony. Stosownie do art. 87 § 1 p.p.s.a. pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu.
Z uzasadnienia wniosku o przywrócenie terminu do złożenia skargi na decyzję Kolegium z dnia 1 grudnia 2017 r. wynikało, że wraz z poinformowaniem skarżącego, iż "w związku z korzystnym dla niego wyrokiem NSA nie musi się odwoływać od decyzji SKO, wydanej w oparciu o ten sam stan faktyczny w związku z poprzednią uchyloną decyzją", poinformowano go również, że otrzyma w tej sprawie pismo wraz ze wszystkimi należnymi mu pieniędzmi. Ponieważ kwota, którą otrzymał była znacznie niższa od sumy świadczeń, jakich go pozbawiono, zwrócił się o wypłatę należnych mu świadczeń, jednak MOPS odmówił mu prawa do nich wskazując na to, że ze względu na brak odwołania od decyzji nr [...], decyzja ta uprawomocniła się i świadczenie mu się nie należy.
Zarządzeniem z dnia 5 listopada 2018 r. Sąd wezwał skarżącego do wskazania kiedy uzyskał ww. informację z MOPS i dostarczenia pisma, z którego ta informacja wynika. W odpowiedzi w dniu 13 listopada 2018 r. w tut. Sądzie złożona została kopia pisma Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie z dnia 13 lipca 2018 r., nr [...] (k. 25-26 akt sądowych). Zarządzeniem z dnia 14 listopada 2018 r. Sąd wezwał Dyrektora MOPR w G. do wskazania daty doręczenia ww. pisma z dnia 13 lipca 2018 r. i w odpowiedzi organ wskazał, że ww. pismo zostało doręczone skarżącemu w dniu 20 lipca 2018 r.
Mając to na uwadze Sąd pragnie zaznaczyć, że wniosek o przywrócenie terminu wymaga nie tylko przedstawienia stosownych okoliczności, lecz również wykazania za pomocą stosowanych dowodów, że strona wnioskująca zachowała określony w przepisie art. 87 § 1 p.p.s.a. termin. Siedmiodniowy termin, o którym mowa w art. 87 § 1 p.p.s.a., liczy się od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. Skoro zatem, jak zostało to powyżej wskazane, przyczyną uchybienia terminu do złożenia przez J. K. skargi było jego trwanie w błędnym przekonaniu, że wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 grudnia 2017 r. (sygn. akt I OSK 2350/17) wywrze również korzystne dla niego skutki w zakresie prawa do zasiłku stałego (objętego także decyzją Prezydenta Miasta z dnia 25 sierpnia 2017 r., nr [...] oraz decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 1 grudnia 2017 r., nr [...]), to przyjąć należy, że z chwilą otrzymania pisma Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w G. z dnia 13 lipca 2018 r. (nr [...]) ta przyczyna ustała. W piśmie tym bowiem wyjaśniono, że wniosek skarżącego o wypłatę zasiłku stałego za okres od 1 sierpnia 2017 r. do 30 listopada 2017 r. jest nieuzasadniony, gdyż decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 1 grudnia 2017 r. (nr [...]) nie została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku i stała się prawomocna, a w konsekwencji decyzja Prezydenta Miasta z dnia 25 sierpnia 2017 r. (nr [...]) - która orzekała o uchyleniu z dniem 1 sierpnia 2017 r. decyzji przyznającej skarżącemu prawo do zasiłku stałego - stała się decyzją ostateczną.
Przedkładając ww. pismo z dnia 13 lipca 2018 r. skarżący nie wskazał na inne okoliczności związane z momentem ustania przyczyny uchybienia terminu do wniesienia skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 1 grudnia 2017 r. (nr [...]), a zatem przyjąć należy, że momentem tym był dzień, w którym skarżący otrzymał pismo z dnia 13 lipca 2018 r., a więc mógł się z nim zapoznać.
W konsekwencji 7-dniowy termin na wniesienie do tut. Sądu wniosku o przywrócenie terminu do złożenia skargi upływał 27 lipca 2018 r., podczas gdy skarżący wniosek taki (wraz ze skargą) nadał do tut. Sądu dopiero w dniu 28 sierpnia 2018 r., co spowodowało, że wniosek ten należało uznać za spóźniony. Wniosek jest spóźniony, jeżeli został wniesiony po upływie 7-dniowego terminu przewidzianego w art. 87 § 1 p.p.s.a., a termin ten liczy się od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu, a nie od daty, w której strona dowiedziała się o uchybieniu terminu (por. postanowienie NSA z dnia 10 stycznia 2013 r., sygn. akt I OZ 963/12, LEX nr 1273904).
W tej sytuacji Sąd przyjął, że nie zostały spełnione wszystkie przesłanki warunkujące przywrócenie terminu do wniesienia skargi i zgodnie z tym, na podstawie art. 86 § 1 p.p.s.a., orzekł w sentencji postanowienia.