Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach Jolanta Skowronek po rozpoznaniu w dniu 2 lipca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M.K. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku akcyzowego w kwestii wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie strony skarżącej od kosztów sądowych postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy.
W treści wniesionej do tut. Sądu skargi na decyzję Dyrektora Izby Celnej w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku akcyzowego, skarżący zamieścił dodatkowy wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.
Powyższy powtórzył następnie na urzędowym formularzu, druk PPF - czyniąc tym samym zadość wezwaniu z dnia 14 czerwca 2010 r.
W jego motywach wskazał, iż wspólne gospodarstwo domowe prowadzi z żoną. Na ich utrzymaniu pozostaje dwóch synów, z których jeden jest uczniem liceum, a drugi studiuje [...]. Tymczasem miesięczne dochody skarżącego i jego żony z tytułu wynagrodzenia za pracę wynoszą łącznie ok. 8.000,00 zł netto. Natomiast ponoszone wydatki oscylują pomiędzy kwotą 3.100,00 zł a 3.300,00 zł. Obejmują one opłaty za czynsz (833,45 zł), inne media (ok. 300,00 zł), telefon
(200,00 zł), a także zakup lekarstw (od 200,00 zł do 300,00 zł), czesne syna
(ok. 1.000,00 zł), ubezpieczenie w trzecim filarze (387,00 zł) oraz paliwo
(ok. 800,00 zł). Skarżący posiada bowiem samochód osobowy marki [...] rocznik 2001, który eksploatowany jest przez jego żonę w związku z dojazdami do miejsca pracy. Ponadto jako inne składniki majątku wymienił mieszkanie o pow. 82 m2 stanowiące własność żony.
Mając na uwadze wszystkie podniesione wyżej okoliczności zważono, co następuje.
Stosownie do treści art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) przyznanie osobie fizycznej prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych następuje, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ich ponieść bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Podkreślić jednak w tym miejscu należy, iż opłaty sądowe, do których zalicza się również należny od wniesionej skargi wpis, stanowią rodzaj danin publicznych, a zwolnienie z ich uiszczenia jest odstępstwem od konstytucyjnego obowiązku ich powszechnego i równego ponoszenia wynikającego z art. 84 ustawy zasadniczej. Dlatego też tego rodzaju ulgi mogą być stosowane wyłącznie w sytuacjach szczególnych, gdy istnieją uzasadnione powody do przerzucania ciężaru dotyczącego danej osoby na współobywateli. Z ich bowiem środków pochodzą dochody budżetu państwa, z których pokrywa się koszty postępowania sądowego (vide: postanowienie NSA z dnia 10 stycznia 2005 r. sygn. akt FZ 478/04, LEX nr 393645).
Odnosząc te rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, iż brak jest podstaw do uwzględnienia złożonego wniosku. Skarżący jak wynika z analizy formularza nie kwalifikuje się bowiem do osób znajdujących się w ubóstwie lub mogących popaść w ubóstwo wskutek partycypowania w kosztach postępowania. Miesięczny dochód jego rodziny wynosi przecież ok. 8.000,00 zł netto i jest w ocenie rozpoznającego wniosek w zupełności wystarczający na wygospodarowanie kwoty 500,00 zł tytułem uiszczenia należnego od wniesionej skargi wpisu, a także innych mogących się pojawić w przyszłości opłat sądowych i wydatków. Co więcej dokonując zestawienia osiąganych w ramach gospodarstwa domowego przez skarżącego i jego żonę dochodów z ponoszonymi w związku z kosztami koniecznego utrzymania wydatkami, które według wyliczeń strony wynoszą od 3.100,00 zł do 3.300,00 zł, nadal pozostaje nadwyżka, która pozwala na uiszczenie wpisu nie tylko w tej ale również w równolegle prowadzonej sprawie, która została zarejestrowana pod sygn. III SA/Gl 1367/10. W tej sytuacji domaganie się zwolnienia od kosztów sądowych kłóci się z ratio legis instytucji przyznania prawa pomocy, jako że ta została stworzona jedynie dla osób, które ze względu na swoje niewielkie dochody kształtujące się na poziomie minimalnego lub przeciętnego wynagrodzenia za pracę nie mogą dochodzić swych praw przed sądem (por.: postanowienie NSA z dnia 27 maja 2009 r. sygn. akt I OZ 499/09 niepubl.).
Dlatego też działając na podstawie art. 258 § 1 i § 2 pkt 7 w zw. z art. 258 § 3 oraz art. 245 § 1 i § 3 w zw. z art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, postanowiono orzec jak w sentencji.