Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym Przewodniczący Sędzia NSA Krzysztof Wujek po rozpoznaniu w dniu 15 października 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. S. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie opłaty paliwowej postanawia: oddalić wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.
W treści skargi pełnomocnik strony skarżącej zamieścił wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji z uwagi na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody i spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Stwierdził, że skarżący nie jest w stanie uregulować zobowiązania, które na niego nałożono bez konieczności podjęcia decyzji o likwidacji firmy i zwolnieniu kilkunastu pracowników. A ponieważ zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa racjonalne w jego ocenie jest wstrzymanie jej wykonania do czasu prawomocnego zakończenia postępowania sądowego. W przeciwnym razie pociągnie ona za sobą niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody, a zarazem spowoduje powstanie nieodwracalnych skutków w postaci likwidacji firmy, którą skarżący prowadzi. Do wniosku nie dołączono żadnej dokumentacji obrazującej stan majątkowy skarżącego czy kondycję finansową jego firmy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Stosownie do art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm- zwanej dalej p.p.s.a.) sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania.
Ponieważ z powyższego przepisu wynika jednoznacznie, że postanowienie Sądu wstrzymujące wykonanie zaskarżonej decyzji ma charakter wyjątkowy, tzn. jest odstępstwem od ogólnej reguły, w myśl której wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu lub czynności, obowiązek wykazania okoliczności uzasadniających wstrzymanie wykonania decyzji spoczywa na stronie, która domaga się wydania takiego orzeczenia (vide: postanowienie NSA z dnia 13 grudnia 2004 r. sygn. akt FZ 496/04, Lex nr 799468 oraz postanowienia NSA z dnia 22 listopada 2004 r. sygn. akt FZ 474/04, Lex nr 1405434 i z dnia 31 sierpnia 2004 r. sygn. akt FZ 267/04 - niepubl.). Sam fakt istnienia obowiązku wykonania zaskarżonej decyzji nie może stanowić podstawy do uwzględnienia złożonego wniosku. Konieczność zapłaty egzekwowanego świadczenia i związane z tym uszczuplenie majątku stanowi zwykłe następstwo takiej decyzji. Obowiązkiem wnioskodawcy jest zatem wykazanie, iż na skutek egzekucji spornej kwoty grozi mu szkoda, której rozmiary przekraczają zwykłe następstwa zapłaty, bądź też, że do odwrócenia skutku wykonania zaskarżonej decyzji nie wystarczy zwrot wyegzekwowanej należności wraz z odsetkami. Tym bardziej, gdy egzekwowane roszczenie ma charakter pieniężny i z natury rzeczy skutki jego są odwracalne, gdyż w przypadku ewentualnego uwzględnienia skargi nadpłacone kwoty podlegać będą zwrotowi. Nie jest to więc sytuacja, która sama z siebie uzasadnia zastosowanie wyjątkowego rozwiązania prawnego jakim jest ochrona tymczasowa w postępowaniu sądowoadministracyjnym, jako że każde egzekwowanie należności pieniężnych pociąga za sobą dolegliwość rodzącą określony skutek faktyczny w finansach zobowiązanego do ich uiszczenia. Dlatego też obowiązkiem wnioskodawcy jest wykazanie, że w sytuacji faktycznej, w jakiej się znajduje, wykonanie decyzji powodować będzie znaczną szkodę bądź trudne do odwrócenia skutki. Nie wystarczy samo przywołanie przepisu, albowiem wniosek powinien zawierać motywy odnoszące się do konkretnych zdarzeń świadczących o tym, że w stosunku do wnioskodawcy wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności jest uzasadnione. W rozpoznawanej sprawie okoliczności takie nie zostały podane, a te na które się powołano, nie zostały poparte żadnym dokumentem źródłowym pozwalającym wywieść, że wstrzymanie zaskarżonego aktu lub czynności jest zasadne w stosunku do wnioskodawcy. A ponieważ z ugruntowanej już w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wykładni art. 61 § 3 ustawy p.p.s.a. wynika, że obowiązek uprawdopodobnienia zajścia niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków spoczywa na wnoszącym o zastosowanie tymczasowej ochrony (zob. postanowienie NSA z dnia 3 października 2011 r., sygn. akt I FSK 1427/11, publ.: http://orzeczenia.nsa.gov.pl) brak było podstaw do uwzględnienia złożonego wniosku. Trudno jest bowiem na podstawie samych tylko twierdzeń strony niezobrazowanych żadnym dodatkowym materiałem źródłowym ustalić wpływ wykonania zaskarżonej decyzji na sytuację majątkową strony czy kondycję finansową jej firmy. A ponieważ w przypadku braku stosownych dokumentów, czy to w aktach sprawy, czy też na skutek niedołączenia ich do wniosku, sąd administracyjny nie jest władny wzywać stronę do ich przedłożenia (zob. postanowienie NSA z dnia 4 listopada 2013 r., sygn. akt I FZ 404/13, publ.: http://orzeczenia.nsa.gov.pl) nie było możliwości zweryfikowanie, czy wykonanie zaskarżonej decyzji odbędzie się z uszczerbkiem dla majątku skarżącego i czy rzeczywiście doprowadzi do powstania znacznej szkody bądź przyczyni się do powstania nieodwracalnych skutków w postaci zlikwidowania prowadzonej działalności i zwolnienia kilkunastu pracowników. Nie wynika to również z charakteru sprawy, jako że każda decyzja zobowiązująca do uiszczenia należności pieniężnej pociąga za sobą dolegliwość rodzącą określony skutek faktyczny w finansach zobowiązanego do ich uiszczenia. Nie jest to więc sytuacja, która sama z siebie uzasadnia zastosowanie wyjątkowego rozwiązania prawnego, jakim jest ochrona tymczasowa w postępowaniu sądowoadministracyjnym. Podobnie pogorszenie się sytuacji finansowej skarżącego na skutek wykonania zaskarżonej decyzji jest normalnym i zakładanym przez ustawodawcę skutkiem. W związku z tym, bez zaistnienia dodatkowych okoliczności nie może być ono rozpatrywane w kategorii szkody ani trudnych do odwrócenia skutków. Instytucja wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji nie służy bowiem zabezpieczeniu strony przed jakimikolwiek skutkami, lecz jedynie przed takimi, których ewentualne wygranie sporu sądowego by nie naprawiło (por. postanowienie NSA z dnia 28 lipca 2008 r., sygn. akt I FSK 450/09, publ.: http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Dlatego też przyjąć należało, że strona skarżąca w żaden sposób nie wykazała niebezpieczeństwa wystąpienia szkody na skutek wykonania zaskarżonej decyzji, co więcej "znacznej szkody", gdyż szkoda powstała z tytułu wykonania świadczenia publicznoprawnego ma charakter restytucyjny, ponieważ wiąże się ze świadczeniem pieniężnym, które ze swej natury jest świadczeniem odwracalnym. Oznacza to, że w razie uwzględnienia skargi, strona ma roszczenie o naprawienie szkody z powodu niezgodnego z prawem działania organu. Dlatego też powoływanie się na powyższą okoliczność nie mogło być uznane za wystarczające. Podobnie subiektywne przeświadczenie wnioskodawcy jakoby skarżone orzeczenie było merytorycznie niesłuszne i naruszało prawo, nie stanowi przesłanki do wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu na podstawie art. 61 ustawy p.p.s.a. (tak postanowienie NSA z dnia 9 września 2004 r. sygn. akt FZ 358/04, Lex nr 799460). Będzie ono bowiem badane przez Sąd przy rozpoznawaniu skargi co do meritum. Dlatego też powoływanie się na powyższą okoliczność na etapie postępowania wpadkowego poprzedzającego merytoryczne rozpoznanie skargi, nie może być przesądzające. Niweczyłoby bowiem sądową kontrolę zgodności z prawem zaskarżonego rozstrzygnięcia (por. postanowienie NSA z dnia 28 kwietnia 2005 r. sygn. akt II OZ 184/05, Lex nr 302251).
Wobec powyższego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach działając na podstawie art. 61 § 3 i § 5 ustawy p.p.s.a. postanowił jak w sentencji.