Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Brandys- Kmiecik po rozpoznaniu w dniu 9 sierpnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A Spółka jawna w P. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie opłaty paliwowej w kwestii wniosku o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu od skargi postanawia: odmówić przywrócenia terminu.
W piśmie datowanym na dzień 18 września 2015 r. złożono skargę na decyzję Dyrektora Izby Celnej w K. z [...] r. nr [...] w przedmiocie opłaty paliwowej. Na mocy zarządzenia z 4 maja 2016 r. strona skarżąca wezwana została do uiszczenia wpisu sądowego od skargi na tę decyzję w terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia skargi. Odpis zarządzenia został doręczony stronie skarżącej w dniu 16 maja 2016 r.. Wpis uiszczono w dniu 31 maja 2016 r., tj. po upływie terminu, który nastąpił w dniu 23 maja 2016 r. Postanowieniem z 27 czerwca 2016 r., doręczonym w dniu 11 lipca 2016 r., skarga została odrzucona.
Pismem z 18 lipca 2016 r., nadanym w urzędzie pocztowym w tym samym dniu, strona skarżąca wniosła o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu. W uzasadnieniu wniosku podniesiono, że strona skarżąca nie dysponowała środkami potrzebnymi do uiszczenia wpisu, dlatego była zmuszona skorzystać z pomocy osób trzecich, co było możliwe dopiero ósmego dnia po upływie terminu. Ponadto skarżący działał w błędnym przekonaniu, że uiszczenie należnej opłaty zaledwie kilka dni po terminie spowoduje, że wpłacona przez niego kwota zostanie zaliczona na poczet wpisu w niniejszej sprawie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Jak stanowi art. 85 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm., zwanej dalej P.p.s.a.) czynność w postępowaniu sądowym podjęta przez stronę po upływie terminu jest bezskuteczna. Zgodnie z 86 § 1 P.p.s.a. jeżeli strona nie dokonała czynności w postępowaniu sądowym w terminie bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi o przywróceniu terminu; postanowienie to może zapaść na posiedzeniu niejawnym. Stosownie natomiast do art. 87 § 1 i 4 P.p.s.a. pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana w terminie siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu; równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie. Art. 88 P.p.s.a. stanowi natomiast, że wniosek spóźniony lub niedopuszczalny z mocy ustawy sąd odrzuci na posiedzeniu niejawnym.
W przedmiotowej sprawie wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
Ponieważ strona skarżąca w istocie podała dwie przyczyny uchybienia terminu -brak środków na uiszczenie wpisu i brak świadomości co do skutków prawnych niedochowania terminu, zatem termin winien być liczony od ustania drugiej z tych przyczyn, co nastąpiło dopiero po otrzymaniu przez stronę skarżącą postanowienia odrzuceniu skargi. Tym samym wniosek został złożony z zachowaniem siedmiodniowego terminu, skoro odpis postanowienia o odrzuceniu skargi doręczono w dniu 11 lipca 2016 r. a wniosek nadano w urzędzie pocztowym w dniu 18 lipca 2016 r.
Należy zauważyć, że strona skarżąca była wzywana o wpis po raz pierwszy w sprawie. Nie skorzystała, pomimo stosownego pouczenia, z uprawnienia do złożenia wniosku o prawo pomocy. Wniosek taki został uprzednio złożony w skardze a postanowieniem z 20 kwietnia 2016 r. strona skarżąca została zwolniona od kosztów sądowych w zakresie każdorazowej opłaty sądowej przekraczającej kwotę 100 złotych. To postanowienie było co prawda kończącym postępowanie wpadkowe i nie przysługiwał od niego środek odwoławczy, ale możliwa była jego zmiana zgodnie z art. 165 P.p.s.a. Strona skarżąca nie złożyła takiego wniosku, mimo, że Sądowi znany jest z urzędu fakt składania kolejnych wniosków o prawo pomocy w równolegle prowadzonych sprawach w odpowiedzi na zarządzenie o wezwaniu do uiszczenia wpisu (np. sprawa o sygn. akt III SA/Gl 2100/15).
Nie jest również okolicznością wyłączającą winę strony fakt niewiedzy co do skutków prawnych niedochowania terminu, skoro zarówno termin jak i skutki jego niedochowania były jednoznacznie wskazane w zarządzeniu z 4 maja 2016 r.
Wobec powyższego na podstawie art. 86 § 1 P.p.s.a. Sąd orzekł jak na wstępie.