Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie - Agnieszka Góra po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2013r na posiedzeniu niejawnym wniosku A. S. o ustanowienie adwokata z urzędu w sprawie skargi na Samorządowe Kolegium Odwoławcze w przedmiocie niewykonania wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 21 grudnia 2010r. sygn. akt III SA/Kr 146/09 p o s t a n a w i a ustanowić dla skarżącego adwokata z urzędu, którego wyznaczy Okręgowa Rada Adwokacka.
W dniu 11 maja 2013r. skarżący złożył wniosek o ustanowienie adwokata z urzędu w sprawie skargi dot. niewykonania przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 21 grudnia 2010r. sygn. akt III SA/ Kr 146/09.
Skarżący domaga się ustanowienia adwokata z celu sporządzenia w jego imieniu skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 25 kwietnia 2013r. z uwagi na samotność, niepełnosprawność z orzeczoną grupą inwalidzką i niezdolnością do samodzielnej egzystencji na trwałe. Podnosi, iż od wielu lat zmaga się z powikłaniami po przebytej chorobie nowotworowej, ponadto ma zdiagnozowane wiele innych przewlekłych schorzeń. Wskazuje, iż utrzymuje się ze świadczeń socjalnych tj. renty inwalidzkiej praz dodatku pielęgnacyjnego. Dodaje, iż ze względu na liczne koszty związane z leczeniem, zmuszony był zaciągnąć kredyt na finansowanie leczenia oraz zakup opału, który spłaca do dnia dzisiejszego.
Zdaniem orzekającego, wniosek skarżącego zasługuje na uwzględnienie.
Z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy wynika, iż skarżący prowadzi gospodarstwo domowe samodzielnie. Utrzymuje się z renty inwalidzkiej wraz z dodatkiem pielęgnacyjnym w łącznej kwocie 1614,50 zł. Miesięczne stałe koszty utrzymania i leczenia skarżący wylicza na kwotę około 750 zł. Wnioskodawca dołącza decyzję o wysokości świadczenia ZUS, orzeczenie grupy inwalidzkiej, diagnozy schorzeń, wykaz stałych, miesięcznych wydatków.
Z oświadczeń skarżącego znajdujących się w aktach sprawy wynika, iż posiada on dom o pow. 80 m2 oraz nieruchomość rolną o pow. 1,94 ha. Dodaje jednakże, iż ze względu na stan zdrowia nieruchomość nie jest rolniczo użytkowana i nie przynosi stronie żadnych dochodów. Nie ma również chętnych do jej wydzierżawienia. Skarżący nie wykazuje faktu posiadania cennych ruchomości ani oszczędności.
Instytucja zwolnienia od kosztów sądowych stanowi w istocie pomoc państwa dla osób, które z uwagi na ich trudną sytuację materialną nie mogą uiścić kosztów bez wywołania uszczerbku w koniecznych kosztach utrzymania siebie i rodziny. Ubiegający się o taką pomoc winien więc w każdym wypadku poczynić oszczędności we własnych wydatkach, do granic zabezpieczenia koniecznych kosztów utrzymania siebie i rodziny. Dopiero gdyby poczynione w ten sposób oszczędności okazały się niewystarczające - może zwrócić się o pomoc państwa.
Zgodnie z art. 246 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - prawo pomocy w zakresie całkowitym może być przyznane osobie, która wykaże, iż nie ma jakichkolwiek dochodów do pokrycia kosztów postępowania, natomiast w zakresie częściowym - gdy wykaże, iż nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku w koniecznym utrzymaniu siebie i rodziny.
Użyte w art. 246 ustawy sformułowanie "gdy osoba wykaże" oznacza, iż to na wnoszącym o przyznanie prawa pomocy spoczywa ciężar dowodu, iż znajduje się w sytuacji uzasadniającej przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym lub częściowym. Powołany przepis nie pozostawia wątpliwości co do tego, że inicjatywa dowodowa zmierzająca do wykazania, iż zachodzą przesłanki pozytywne dla uwzględnienia wniosku, spoczywa na wnioskodawcy.