Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Dorota Dąbek po rozpoznaniu w dniu 2 listopada 2015r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. M. na Wojewodę w przedmiocie niewykonania prawomocnego wyroku WSA w Krakowie z dnia 28 stycznia 2015r. sygn. akt III SA/Kr 1888/14 postanawia: odrzucić skargę.
Wyrokiem z dnia 28 stycznia 2015r., sygn. akt III SA/Kr 1888/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uchylił decyzję Wojewody z dnia 17 października 2011r. nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty z dnia [...] 2010r. nr [...] o pozbawieniu J. M. statusu osoby bezrobotnej.
Pismem z dnia 14 września 2015r. J. M. wniósł skargę na niewykonanie przez Wojewodę w/w wyroku WSA w Krakowie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 154 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm., zwanej dalej p.p.s.a.), w razie niewykonania wyroku uwzględniającego skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania strona, po uprzednim pisemnym wezwaniu właściwego organu do wykonania wyroku lub załatwienia sprawy, może wnieść skargę w tym przedmiocie, żądając wymierzenia temu organowi grzywny.
Z treści cytowanego przepisu wynika zatem, że skargę na niewykonanie wyroku można wnieść tylko w przypadku wyroku uwzględniającego skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania. Przepis ten nie obejmuje natomiast niewykonania wyroku uchylającego lub stwierdzającego nieważność aktu lub czynności. Stwierdzenie powyższego oznacza niedopuszczalność skargi do sądu administracyjnego na niewykonanie wyroku tego sądu uwzględniającego skargę na decyzję administracyjną. Z taką sytuacją mamy do czynienia w analizowanej sprawie, gdyż wyrokiem z dnia 28 stycznia 2015r., sygn. akt III SA/Kr 1888/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uchylił decyzje organów I i II instancji o pozbawieniu skarżącego statusu osoby bezrobotnej. Wspomniane orzeczenie nie obejmuje więc ani kwestii bezczynności ani przewlekłego prowadzenia postępowania przez te organy.
Z tych względów wniesioną skargę uznać należało za niedopuszczalną, co w konsekwencji skutkowało jej odrzuceniem na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a.
Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.