Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie Grzegorz Karcz po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku adwokat E. N. o przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej stronie z urzędu w sprawie ze skargi S. T. na pismo Prezydenta z dnia 15 marca 2011 r. nr [ ] w przedmiocie czynności meldunkowych postanawia: umorzyć postępowanie o przyznanie wynagrodzenia adwokatowi za zastępstwo prawne wykonane na zasadzie prawa pomocy.
Ustanowiony dla skarżącego adwokat (k. 74) wyznaczony przez Okręgową Radę Adwokacką w osobie mecenas E. N. (vide: zarządzenie Dziekana ORA k. 84) w złożonym dnia 24 września 2013 r. (data wpływu) do tutejszego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego piśmie z dnia 19 września 2013 r. zatytułowanym "Zawiadomienie o sporządzeniu opinii o braku podstaw do wniesienia środka zaskarżenia" poinformowała, iż sporządziła na piśmie opinię o braku podstaw do wniesienia środka zaskarżenia od wydanego przez tut. Sąd orzeczenia podając, że przedmiotową opinię przesłała skarżącej jak również Dziekanowi ORA. Jednocześnie wniosła o zasądzenie na swoją rzecz kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu, które nie zostały pokryte w żadnej części.
Zarządzeniem z dnia 11 października 2013 r. wezwano adwokat E. N. o wyjaśnienie za jaką konkretnie czynność domaga się wynagrodzenia od Skarbu Państwa i przedstawienie Sądowi odpisu sporządzonej "opinii o braku podstaw do wniesienia środka zaskarżenia od wydanego przez tut. Sąd orzeczenia", którą wedle oświadczenia adwokat przesłała skarżącej jak również Dziekanowi ORA.
W odpowiedzi na to wezwanie adwokat E. N. w piśmie datowanym i złożonym w dniu 18 listopada 2013 r. oświadczyła, że cofa swój wniosek o przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
Mając na uwadze powyższe zważyć należało co następuje:
W związku z wyartykułowanym przez adwokat E. N. cofnięciem wniosku o przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu wypada zastanowić się jakie skutki wywołuje takie jej dictum. Nie można bowiem tracić z pola widzenia, że przepisy dotyczące przyznawania wynagrodzenia adwokatowi za zastępstwo prawne wykonane na zasadzie prawa pomocy nie wyjaśniają w sposób dostateczny kwestii cofnięcia takiego wniosku a choć odzwierciedleniem przyjmowanej na gruncie postępowania sądowoadministrcyjnego zasady dyspozytywności pozostaje przepis art. 60 ppsa, to jednak nie sposób przechodzić do porządku nad tym, że jego hipoteza odnosi się do skargi.
Wskazując na powyższe uwzględnić należy jednak fakt, że ani referendarz sądowy ani sąd administracyjny nie mają inicjatywy do podjęcia z urzędu postępowania o przyznanie wynagrodzenia adwokatowi za zastępstwo prawne wykonane na zasadzie prawa pomocy. Kwestię tę przesądza bowiem treść art. 250 ppsa zgodnie z którym wyznaczony adwokat otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków. Z kolei przepis §20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 02/163/1348 ze zm.), precyzuje te zasady wymagając "wniosku o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy pranwej". W takiej sytuacji oczywistym więc pozostaje, że kontynuacja wszczętego działania prowadząca do merytorycznego rozpatrzenia wniosku adwokata zależy od tego, czy ten podtrzymuje swój wniosek. W konsekwencji choć cofnięcie wniosku o przyznanie prawa pomocy jako czynność procesowa może budzić wątpliwości, to jednak postępowanie o przyznanie prawa pomocy staje się via facti bezprzedmiotowe z innych przyczyn i stąd należało je umorzyć na podstawie art. 161 §1 pkt. 3 ppsa w związku z art. 258 §1 i §2 pkt. 8 ppsa