Kraków, dnia 21 października 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Janusz Bociąga po rozpoznaniu w dniu 21 października 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi "A" Sp. z .o.o. w K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 27 czerwca 2014 r. nr [ ] w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych kat. A zawierających do 4,5 % alkoholu oraz piwa postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji
"A" Sp. z o.o. w K. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 27 czerwca 2014 r. nr [....] w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych kat. A zawierających do 4,5 % alkoholu oraz piwa.
W skardze tej zawarto wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W pierwszej kolejności podnieść należy, że stosownie do treści art. 61 § 1 P.p.s.a., wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Natomiast zgodnie z art. 61 § 3 P.p.s.a., sąd może na wniosek strony skarżącej wstrzymać wykonanie w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Z powyższego przepisu wynika, że Sąd może wstrzymać wykonanie danego aktu administracyjnego, uzależniając to od zdarzeń przyszłych, będących spodziewanym skutkiem wykonania aktu lub czynności w drodze egzekucji administracyjnej albo w wyniku działań osób trzecich realizujących swoje uprawnienia lub obowiązki. Owe niebezpieczeństwo zaistnienia znacznej szkody i trudnych do odwrócenia skutków musi wynikać z racjonalnej oceny zakresu, zasad i trybu wykonania aktu w czasie zawisłości skargi w danej sprawie sądowoadministracyjnej. Tym samym, aby nastąpiła ocena Sądu, zainicjowana złożonym wnioskiem o wstrzymanie, strona powinna uzasadnić ten wniosek powołując się na określone okoliczności faktyczne, ewentualnie winna uprawdopodobnić możliwość ich wystąpienia, działając we własnym interesie. Brak uzasadnienia wniosku uniemożliwia zatem jego merytoryczną ocenę (por. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 19 października 2010 r., sygn. akt II OZ 905/12; z dnia 6 czerwca 2013 r., sygn. akt II OZ 408/13, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych - orzeczenia.nsa.gov.pl). Należy przy tym mieć na uwadze, że skoro ustawa przyznaje stronie prawo do wystąpienia do sądu z takim wnioskiem, uzależniając możliwość udzielenia tej stronie ochrony tymczasowej od wystąpienia choć jednej z dwóch wskazanych w powołanym przepisie przesłanek, to obowiązkiem strony jest wskazanie we wniosku okoliczności na poparcie spełnienia przynajmniej jednej z tychże przesłanek. Decyzja o skorzystaniu z możliwości ubiegania się o udzielenie ochrony tymczasowej należy do strony postępowania, jednakże powinna ona mieć świadomość, że uprawnienie to wiąże się z obowiązkiem uzasadnienia wniosku, poprzez poparcie go stosownymi twierdzeniami i dokumentami na okoliczność spełnienia ustawowych przesłanek wstrzymania wykonania decyzji (zob. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 listopada 2007 r., sygn. akt II FZ 338-339/07).
W niniejszej sprawie wniosek zawarty w skardze nie został w jakikolwiek sposób uargumentowany poprzez wskazanie na istnienie konkretnych okoliczności uzasadniających wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji z uwagi na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Strona skarżąca nawet w jednym zdaniu nie odniosła się do tego wniosku. Podniesione w skardze zarzuty dotyczące wadliwości zaskarżonej decyzji nie stanowią uzasadnienia wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Niezgodność decyzji z prawem, która będzie przedmiotem oceny Sądu w toku rozprawy i ochrona tymczasowa wynikająca z art. 61 § 3 P.p.s.a., stanowią dwie różne kwestie. Oparcie wniosku o ochronę tymczasową na niezgodności decyzji z prawem, niweczyłoby z kolei kontrolę sądową legalności decyzji administracyjnej. Należy przy tym wskazać, że przepis art. 61 § 3 P.p.s.a. został tak skonstruowany, iż ciężar wykazania, że okoliczności w nim wskazane istotnie zaistniały, spoczywa na osobie wnioskującej o ochronę tymczasową. Wnioskodawca powinien zatem wykazać, że w sytuacji faktycznej, w jakiej się znajduje, wykonanie decyzji będzie powodować znaczną szkodę bądź trudne do odwrócenia skutki (zob. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 października 2010 r., sygn. akt II FZ 460/10).
Wobec powyższego należy stwierdzić, że w niniejszym przypadku strona skarżąca nie uprawdopodobniła wystąpienia niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
W tym stanie rzeczy, mając na uwadze podniesione wyżej okoliczności, działając na podstawie art. 61 § 3 i § 5 P.p.s.a., Sąd orzekł, jak w sentencji postanowienia.