Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie Grzegorz Karcz po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2016 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku adwokat E. W. o przyznanie wynagrodzenia za zastępstwo prawne wykonane na zasadzie prawa pomocy związane ze sporządzeniem opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej w sprawie ze skargi K. M. na akt Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności z dnia 4 stycznia 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania karty parkingowej postanawia: oddalić wniosek.
Ustanowiony dla strony adwokat, którego Okręgowa Rada Adwokacka ustanowiła w osobie mecenas E. W. w sporządzonej i przedstawionej sądowi opinii o brak podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej zawarła wniosek o przyznanie wynagrodzenia za faktycznie udzielona w tej formie stronie pomoc prawną.
Mając na uwadze powyższe zważyć należało co następuje:
Stosownie do treści art. 250 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wyznaczony adwokat otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków.
Zasady te precyzuje obecnie rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2015 r. poz. 1801). Rozporządzenie weszło w życie z dniem 1 stycznia 2016 r. (§23).
W §3 wymienionego rozporządzenia przewidziano, iż wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej powinien zawierać oświadczenie, że opłaty te nie zostały zapłacone w całości lub części. W konsekwencji jeśli w realiach rozstrzyganego przypadku wniosek adwokat jest pozbawiony takiego oświadczenia, to nie istnieje inna możliwość jak tylko konieczność oddalenia wniosku. Brak jest bowiem podstaw, aby wzywać adwokat do uzupełnienia wniosku w trybie art. 49 §1 ppsa w związku z art. 258 §1 i §2 pkt. 8 ppsa. Dyspozycja normy przepisu art. 49 §1 ppsa odnosi się wyłącznie do sytuacji gdy pismo obarczone jest brakami formalnymi. Zgodnie zaś z poglądem Sądu Najwyższego wyrażonym w uzasadnieniu postanowienia z dnia 14 października 1998r. (sygn. II CKN 687/98 OSNC 1999/3/63) i podtrzymanym na kanwie postępowania sądowoadministracyjnego przez Naczelny Sąd Administracyjny m.in. w postanowieniu z dnia 18 czerwca 2008 r. sygn. akt I OZ 390/2008 - oświadczenie w przedmiocie niezapłacenia kosztów pomocy prawnej nie jest elementem formalnym wniosku ale stanowi zasadniczy składnik uzasadnienia tego wniosku. Innymi słowy będąc nieodzownym elementem uzasadnienia wniosku o przyznanie kosztów stanowi przesłankę do przyjęcia, że praca pełnomocnika nie została wynagrodzona w związku z czym zachodzi podstawa poniesienia kosztów z tego tytułu przez Skarb Państwa. W konsekwencji brak oświadczenia nie stanowi uchybienia formalnego, które można uzupełnić na wezwanie w trybie art. 49 ppsa (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 marca 2009 r. II FZ 90/2009).
Nie istniała też możliwość wyinterpretowania treści takiego oświadczenia. Takie działanie prowadziłoby do niedopuszczalnego nadawania z urzędu składanym wypowiedziom treści, których są pozbawione.
Z tych przyczyn orzeczono zatem jak w sentencji.