Stosownie do powyższych uregulowań, zaistnienie chociażby jednej z wymienionych przesłanek w art. 61 § 3 p.p.s.a. uzasadnia wstrzymanie danego aktu.
Skoro zaskarżoną decyzją wymierzono stronie karę pieniężną, to z uwagi na treść art. 61 § 3 p.p.s.a. oczywistym jest, że rzeczowe uzasadnienie rozpoznawanego wniosku, powinno precyzyjnie opisywać aktualną sytuację finansową i majątkową strony skarżącej, tak by Sąd rozpoznający ten wniosek doszedł do przekonania, że uiszczenie spornej kwoty przed rozpoznaniem sprawy rodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia stronie znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Tego jednak nie sposób doszukać się w rozpatrywanym wniosku. Jego autor nie podał bowiem żadnych rzeczowych informacji wskazujących na aktualne możliwości płatnicze, czy posiadany przez niego majątek. Nie dał zatem Sądowi możliwości oceny, czy uiszczenie kwoty, stanowiącej wartość przedmiotu zaskarżenia, przed rozstrzygnięciem niniejszej sprawy, zagrozi płynności finansowej skarżącego, a tym bardziej czy doprowadzi do jego upadłości. Skarżący nie sprecyzował również, na czym miałby polegać brak normalnego funkcjonowania i zapewnienia bytu rodzinie. Trzeba bowiem przypomnieć, że ogólnikowe twierdzenia, pozbawione szerszego uzasadnienia i stosownych dowodów, nie mogą stanowić podstawy do orzeczenia o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 października 2014r. sygn. akt II OZ 1099/14). Należy również wskazać, że uszczuplenie stanu finansowego nie jest wystarczającą przesłanką wstrzymania wykonania ostatecznej decyzji administracyjnej. Faktu egzekwowania obowiązku pieniężnego, wynikającego z zaskarżonej decyzji, nawet przy uwzględnieniu sytuacji materialnej strony, nie można utożsamiać z niebezpieczeństwem wyrządzenia znacznej szkody, czy spowodowania trudnych do odwrócenia skutków (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 września 2014r. sygn. akt I OZ 737/14). Każda bowiem decyzja administracyjna zobowiązująca do uiszczenia należności pieniężnych pociąga za sobą dolegliwość rodzącą określony skutek faktyczny w finansach zobowiązanego do ich uiszczenia. Nie jest to więc sytuacja, która sama z siebie uzasadnia zastosowanie wyjątkowego rozwiązania prawnego, jakim jest ochrona tymczasowa w postępowaniu sądowoadministracyjnym, gdyż w razie uwzględnienia przez sąd skargi i uchylenia decyzji można otrzymać zwrot uiszczonej kwoty (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 listopada 2013r., sygn. akt II GZ 684/13).
Zaznaczyć w tym miejscu również należy, że aby Sąd mógł dokonać oceny zasadności wniosku, koniecznym jest dysponowanie aktualnymi i pełnymi danymi o stanie majątkowym skarżącego. Zweryfikowanie przez Sąd tego, czy wykonanie decyzji odbędzie się z uszczerbkiem dla majątku skarżącego, prowadząc do powstania znacznej szkody, bądź powodując trudne do odwrócenia skutki, musi odbywać się z uwzględnieniem szczegółowych informacji o jej aktualnej sytuacji majątkowej (posiadanym majątku ruchomym i nieruchomym), wysokości środków pieniężnych zgromadzonych na rachunkach bankowych, kwotach posiadanych wierzytelności, wysokości uzyskiwanych dochodów i ponoszonych wydatków. Takich pełnych danych strona wnioskująca nie przedłożyła. W niniejszej sprawie skarżący nie przedstawił szczegółowych danych i okoliczności dotyczących jego sytuacji finansowej, wskazując jedynie na ogólnikowe, niczym niepoparte stwierdzenia. Nadto, skarżący nie wykazał, ale też nie uprawdopodobnił okoliczności, na które się powoływał we wniosku, a to uniemożliwiło Sądowi zweryfikowanie, czy strona rzeczywiście nie dysponuje środkami umożliwiającymi pokrycie należności orzeczonej zaskarżoną decyzją, a co się z tym wiąże, że wykonanie tej decyzji wiązałoby się z wyrządzeniem skarżącemu znacznej szkody lub prowadziło do spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.