W kontekście przekonania skarżącego, jakoby wysoko prawdopodobnym było, że Sąd przychyli się do jego stanowiska w sprawie, podkreślić należy, że wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji na tym etapie postępowania nie ma nic wspólnego z analizą zasadności skargi, czy kontrolą legalności spornej decyzji. Sąd nie ma dowolności w udzielaniu stronom ochrony tymczasowej, gdyż działa wyłącznie w granicach przesłanek wynikających z przytoczonego wyżej przepisu ustawy procesowej. Również samo przekonanie skarżącego o zasadności jego stanowiska w sprawie nie jest i nie może być wystarczającym argumentem, aby uznać, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Zgodnie z wyrażonym przez Naczelny Sąd Administracyjny poglądem, który Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela, subiektywne przeświadczenie wnioskodawcy, jakoby zaskarżone rozstrzygnięcie organu było nieprawidłowe, (zwłaszcza w obliczu zarzutu tworzenia nieznanych prawu, skutków nieważności umowy), nie stanowi przesłanki do wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu na podstawie art. 61 p.p.s.a., (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 września 2004r. sygn. akt: FZ 358/04).
Wypada ponadto zauważyć, że z uwagi na treść art. 61 § 3 p.p.s.a nie ma znaczenia powołane przez skarżącego we wniosku, postanowienie sądu administracyjnego, gdyż wstrzymanie wykonania decyzji jest uzależnione od konkretnej sytuacji danej strony skarżącej oraz skutków, jakie przyniosłoby wykonanie tej decyzji. Sam zaś fakt, że inny sądy administracyjny uwzględnił wniosek skarżącego w konkretnej sprawie, oznacza jedynie, że skarżący ten wykazał, że w związku z wykonaniem tych decyzji zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. W niniejszej sprawie - jak już wyżej podano - skarżący okoliczności takich nie wykazał. Same twierdzenia skarżącego w tym zakresie nie mogą stanowić podstawy wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu. Na tej podstawie Sąd nie może bowiem wywieść słusznych podstaw do orzeknięcia w kierunku wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu, bowiem tylko konkretne, poparte stosownymi dokumentami dane, mogą stać się przesłanką do poparcia wniosku skarżącego. Sąd musi ponadto posiadać wiedzę, na czym mogłoby polegać wyrządzenie znacznej szkody lub spowodowanie trudnych do odwrócenia skutków w odniesieniu do sytuacji skarżącego. W tym celu strona powinna podać konkretne, poparte odpowiednią dokumentacją, okoliczności dotyczące jej sytuacji majątkowej i finansowej. W niniejszej sprawie skarżący, nie przedłożył wystarczających dokumentów, wskazujących na zaistnienie przesłanek określonych w art. 61 § 3 p.p.s.a., od których ustawa uzależnia możliwość wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu. Brak stosownych dokumentów uniemożliwiło Sądowi dokonanie rzetelnej analizy sytuacji skarżącego, a tym samym nie pozwoliło uznać ogólnikowych deklaracji o zasadności wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu za wiarygodne.
Konkludując, warto wskazać na stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego, wyrażone w postanowieniu z dnia 10 listopada 2016r., sygn. akt II GZ 1146/16, że wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji powinien odnosić się do konkretnych zdarzeń (okoliczności, które mogą wystąpić w przyszłości) pozwalających wywieść, że w stosunku do wnioskodawcy wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności jest zasadne. Strona powinna w tym celu należycie uzasadnić złożony wniosek, tj. poprzeć go twierdzeniami, tezami oraz stosownymi dokumentami. Nie jest bowiem wystarczające, aby okoliczności przemawiające za wstrzymaniem wykonania wspomnianego aktu lub czynności występowały w sprawie - Sąd musi mieć o nich wiedzę i możliwość zweryfikowania tej wiedzy, a dostarczenie odpowiednich informacji i dokumentów w tym zakresie obciąża stronę, co nie miało miejsca w przedmiotowej sprawie.
Sąd zwraca jednocześnie uwagę, że postanowienie o wstrzymaniu wykonania aktu lub czynności ma charakter wpadkowy, zaś jego byt prawny kończy się z chwilą wydania przez sąd orzeczenia uwzględniającego skargę lub uprawomocnienia się orzeczenia oddalającego skargę.
Mając na względzie przedstawione powyżej okoliczności, na podstawie art. 61 § 3 p.p.s.a. w związku z art. 61 § 5 p.p.s.a., Sąd orzekł jak w sentencji postanowienia.