Starszy Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie - Grzegorz Karcz po rozpoznaniu w dniu 29 marca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku A. O. o zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi A. O. na Starostę w przedmiocie niewykonania prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 13 kwietnia 2016 r. sygn. akt III SAB/Kr 38/15 postanawia: zwolnić skarżącego od kosztów sądowych.
Skarżący w złożonym dnia 24.09.2018 r. na urzędowym formularzu "PPF" wniosku o przyznanie prawa pomocy wpisał w rubrykę 6 tylko siebie. W rubryce 8 wpisał, że jest sam gdyż jego rodzice zmarli.
Określając swój majątek wykazał dom o powierzchni 5,5 m2 oraz nieruchomość rolną o powierzchni 4,79 ha (leśna 1,39 ha, rolna 3,20 ha). Zadeklarował brak zasobów i przedmiotów wartościowych.
Swoje miesięczne dochody oszacował na kwotę 670 zł z renty.
Uzasadniając swoje starania odniósł się po krótce do okoliczności nurtującej go sprawy administracyjnej. Wymieniając zobowiązania i stałe wydatki wskazał ogólnie na ponoszenie opłat za energię elektryczną, opał na zimę, kupno lekarstw, zakup gazu butlowego, opłaty w gospodarstwie rolnym.
Reprezentujący skarżącego adwokat z urzędu wyjaśnił dodatkowo w piśmie z dnia 24.09.2018 r. wykazana przez skarżącego nieruchomość rolna tylko w części o pow. 1,39 ha stanowi grunt rolny, w pozostałej zaś las przy czym gospodarstwo, które posiada nie przynosi skarżącemu żadnego dochodu a ciężką sytuację materialna skarżącego pogorszyła jeszcze tegoroczna susza.
Mając na uwadze powyższe zważyć należało co następuje:
Zacząć należy od tego, iż w złożonym dnia 24.09.2018 r. na urzędowym formularzu "PPF" wniosku o przyznanie prawa pomocy skarżący poczynił w rubryce 4.1. zakreślenie z którego wynika iż wnosi o zwolnienie od kosztów sądowych. Rubrykę 4.2. co prawda w całości pozakreślał, równocześnie jednak czyniąc na marginesie odręczną wzmiankę "ustalenie adwokata". Reprezentujący skarżącego adwokat z urzędu odnosząc się do tej odręcznej wzmianki skarżącego, wyjaśnił w piśmie z dnia 19 września 2018 r., że jest to oczywista pomyłka wnioskodawcy świadczą bowiem o tym poczynione przez skarżącego w rubryce 4.2. skreślenia. Podniósł wreszcie, że wniosek ten byłby bezprzedmiotowy skoro skarżący ma już wyznaczonego pełnomocnika z urzędu. Biorąc to wszystko pod uwagę nie ulega wątpliwości treść ani zakres wniosku skarżącego tzn. skarżący domaga się obecnie zwolnienia od kosztów sądowych.
Wskazując powyższe, wyjaśnić trzeba, iż okoliczność, że przed złożeniem obecnego wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych, skarżący wcześniej domagał się ustanowienia adwokata (k. 16-18), którego mu przyznano (k. 21) i wyznaczono (k. 31) nie ma większego znaczenia, gdyż przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zwanej dalej "ppsa" nie sprzeciwiają się możliwości wielokrotnego składania wniosku o przyznanie prawa pomocy. Co więcej, ponieważ aktualne żądanie nie zachodzi na wcześniej udzielone prawo pomocy wniosek można rozpatrzyć w oparciu o przepisy określające przesłanki materialne warunkujące przyznanie prawa pomocy bez potrzeby sięgania do trybu przewidzianego w art. 165 ppsa. Inna rzecz, że wskutek przyjętej taktyki procesowej wniosek należy rozpatrywać nie pod kątem przesłanki warunkującej przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym lecz pod kątem przesłanki warunkującej przyznanie skarżącemu prawa pomocy w zakresie całkowitym a więc z przepisu art. 246 §1 pkt. 1 ppsa. Nie można bowiem tracić z pola widzenia, że skarżący siłą faktu skorzysta z prawa pomocy w zakresie całkowitym które obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata (por. art. 245 §2 ppsa). Przyjęciu odmiennej optyki stoją na przeszkodzie i argumenty jakie daje się wywieźć z porównania zakresów logicznych przepisów art. 245 §3 i §2 ppsa i zapatrywanie, że obniżenie standardów w takim przypadku, stanowiłoby nieuzasadnione uprzywilejowanie wnioskodawcy składającego dwa następujące po sobie wnioski w stosunku do wnioskodawców żądających od razu przyznania im prawa pomocy w zakresie całkowitym. Rozważania te gdy chodzi o sytuację skarżącego mają jednak walor li tylko teoretyzujący. Na podstawie złożonego we wniosku (art. 243 ppsa) oświadczenia o jakim mowa w art. 252 §1 ppsa, które uznać należy za wystarczające i opierając się na argumentacji zbieżnej z powołaną wcześniej należy powtórzyć należy, iż skarżący nie jest osobą zamożną. Powtórzyć należy, iż zasad doświadczenia życiowego wynika, że przy obecnym poziomie cen oraz usług środki jakie ma do dyspozycji wystarczają z trudem na opędzenie podstawowych potrzeb życiowych. Powtórzyć wreszcie należy, że trudno byłoby wymagać od skarżącego sprzedaży bądź obciążenia wykazanego gospodarstwa rolnego celem pozyskania tym sposobem środków koszty sądowe albowiem rozporządzenia tego rodzaju godziłby w podstawę jego egzystencji.
Mając to wszystko na uwadze orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 243 §1 oraz art. 252 w związku z art. 246 §1 pkt. 1 i art. 245 §2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.