Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Maria Zawadzka po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2016 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku radcy prawnego L. K. o przyznanie wynagrodzenia za zastępstwo prawne wykonane na zasadzie prawa pomocy w związku ze sporządzeniem opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 29 października 2015 r., sygn. akt III SA/Kr 1932/14 w sprawie ze skarg K. Ś. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 13 października 2014 r. nr [...], nr [...], nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego postanawia: przyznać z sum budżetowych pozostających do dyspozycji Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, radcy prawnemu L. K. wykonującej zawód w Kancelarii Radcy Prawnego przy ul. [...] w M, kwotę 400 zł (czterysta złotych) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, podwyższoną o stawkę podatku od towarów i usług obowiązującą dla tego rodzaju czynności w dniu orzekania.
Ustanowiona dla skarżącego radca prawny, wyznaczona przez Okręgową Izbę Radców Prawnych w osobie r.pr. L. K., sporządziła i przedłożyła w tut. sądzie opinię o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej wnosząc jednocześnie o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu za sporządzenie tej opinii. Wyznaczona radca prawny oświadczyła, że opłaty te nie zostały zapłacone w całości lub w części. W załączeniu przedstawiła zaś odpis sporządzonej opinii oraz dowód nadania jej do skarżącego.
Z urzędu stwierdza się, że za czynności podjęte przed sądem administracyjnym w pierwszej instancji wyznaczona radca prawny otrzymała stosowne wynagrodzenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.
Stosownie do treści art. 250 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012., poz. 270 ze zm.) wyznaczony radca prawny otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności radców prawnych w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków.
Zasady te precyzuje rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez skarb państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2015 r., poz.1805) określając czynności, stawki minimalne i szczegółowe zasady ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielnej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.
Zgodnie z § 3 powołanego rozporządzenia wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej powinien zawierać oświadczenie, że opłaty te nie zostały zapłacone w całości lub części.
W niniejszej sprawie oświadczenie tej treści zostało złożone przez radcę prawnego.
Stosownie do § 4 ust. 2 ww. rozporządzenia, zasądzając opłatę za czynności radcy prawnego z tytułu zastępstwa prawnego, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy radcy prawnego, a także charakter sprawy i wkład pracy radcy prawnego w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. Podstawę zasądzenia tej opłaty stanowią stawki minimalne określone w rozdziałach 2-4, natomiast stawki minimalne w postępowaniu przed sądami administracyjnymi określa § 21 ust. 1 cyt. rozporządzenia.
Za sporządzenie opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej radcy prawnemu który prowadził sprawę w I instancji przysługuje wynagrodzenie w wysokości 50% stawki minimalnej obowiązującej w postępowaniu przed I instancją tj. w wysokości 240 zł stosownie do § 21 ust. 1 pkt. 1 lit. c. w związku z § 21 ust. 1 pkt. 2 lit. b) powołanego rozporządzenia.
W rozpoznawanej sprawie pod sygn. III SA/Kr 1932/14 były prowadzone trzy sprawy połączone do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia, co nie pozbawia połączonych spraw ich odrębności oraz nie zmienia faktu, że łącznie rozpoznawane i rozstrzygane sprawy są nadal samodzielnymi sprawami (por. H. Knysiak - Molczyk komentarz do art. 111 Lex Polonica oraz wyrok NSA z 1.04.2010 r. II OSK 2060/09 a także postanowienie NSA z 10.06.2008 r. II FZ 231/08). Oznacza to, że w każdej z tych spraw należne byłoby wynagrodzenie dla pełnomocnika.