Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie - Grzegorz Karcz po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku S. S. o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego lub adwokata w sprawie ze skargi S. S. na uchwałę Rady Miasta z dnia 10 października 2012 r. nr [...] w przedmiocie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy Miejskiej oraz tymczasowych pomieszczeń postanawia: I. oddalić wniosek w zakresie obejmującym żądanie zwolnienia od kosztów sądowych, II. przyznać skarżącemu prawo pomocy w zakresie częściowym i ustanowić dla niego adwokata, którego wyznaczy Okręgowa Rada Adwokacka.
Skarżący w złożonym na urzędowym formularzu "PPF" wniosku o przyznanie prawa pomocy domagał się zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia radcy prawnego lub adwokata.
Oświadczył, że nie zatrudnia i nie pozostaje w innym stosunku prawnym z jakimkolwiek kwalifikowanym pełnomocnikiem.
Objaśniając swoją sytuację rodzinną uwidocznił brak osób pozostających z nim we wspólnym gospodarstwie domowym.
Określając swój majątek podał, że w jego skład wchodzi wynajęte mieszkanie o powierzchni 34 m2. Nie posiada zasobów pieniężnych ani przedmiotów wartościowych.
Swoje stałe miesięczne dochody oszacował na kwotę 2025 zł emerytury
Uzasadniając swoje starania podniósł, że nie stać go na radcę prawnego lub adwokata. Powiada, że jest chory i nieporadny. Wyjaśnił, że na czynsz przeznacza 206,10 zł, na prąd 90 zł, na gaz 18 zł, na telefon 29 zł, na leki 100 zł.
Mając na uwadze powyższe zważyć należało co następuje:
Zacząć wypada od tego, że jeśli skarżący domaga się przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym to przesłanką zasadności jego wniosku powinno być wykazanie, iż nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (art. 246 §1 pkt. 1 ppsa). Z wyjaśnień skarżącego wynika jednak, że dysponuje stosunkowo wysokim i do tego stałym dochodem w wysokości 2025 zł miesięcznie. Jednocześnie z wyjaśnień skarżącego wynika, że jego wydatki na czynsz, prąd, gaz, telefon i leki zamykają się kwotą 443 zł. Do rozporządzenia pozostaje mu zatem miesięcznie kwota 1582 zł(z wyliczenia 2025-443=1582). Okoliczność ta siłą rzeczy niweczy więc zasadność ustaleń co do tego, że skarżący nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Przy wykazanych dochodach i wydatkach skarżący nie będzie miał bowiem problemu z uiszczeniem wpisu od skargi.
Przedstawiona sytuacja nie przekreśla starań skarżącego w całej rozciągłości. Zgodnie bowiem z aktualnymi poglądami doktryny sąd nie jest związany żądaniem strony zawartym we wniosku o przyznanie pomocy byleby tylko nie wyszedł ponad żądanie strony (por. komentarz J.P Tarno do art. 246 w : Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2004). Logiczną konsekwencją przedstawionego stanu rzecz jest więc, że w sytuacji gdy strona domaga się przyznania prawa pomocy w szerszym zakresie, sąd może przyznać jej to prawo w zakresie obejmującym tylko ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika (art. 245 §3 in fine ppsa) o ile nie jest wstanie ponieść opłat za jego czynności w postępowaniu przed sądami administracyjnymi bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (art. 246 §1 pkt. 2 ppsa).
Realia niniejszej sprawy stwarzają podstawy do takich ustaleń. Chociaż bowiem skarżący dysponuje stałym dochodem, to jednak przy wykazanych wydatkach nie jest w stanie poczynić większych oszczędności, które pozwoliłby mu opłacić pełnomocnika z wyboru. Pamiętać też trzeba, że osoby starsze, borykające się z problemami zdrowotnymi powinny dysponować pewnym zabezpieczeniem na wypadek jakichś poważniejszych powikłań zdrowotnych nawet gdy Państwo deklaruje powszechny oraz bezpłatny dostęp do służby zdrowia. To zaś prowadzi do logicznej konkluzji, że choć skarżący nie może ubiegać się o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym gdyż będzie w stanie uiścić koszty sądowe, to jednak zasługuje na taką pomoc w zakresie częściowym objawiającą się ustanowieniem na jego rzecz adwokata opłacanego przez Skarb Państwa albowiem takiego wydatku nie jest on w stanie ponieść bez uszczerbku dla swego koniecznego utrzymania.
Mając na uwadze powyższe orzeczono więc jak w sentencji na podstawie na podstawie art. 243 §1 oraz art. 252 w związku z art. 246 §1 pkt. 2 i art. 245 §1 i 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.