Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie - Grzegorz Karcz po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku P. K. o zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi P. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 22 lutego 2013 r. nr [....] w przedmiocie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej postanawia: oddalić wniosek.
Skarżący w złożonym na urzędowym formularzu "PPF" wniosku o przyznanie prawa pomocy domagał się zwolnienia od kosztów sądowych.
Objaśniając swoją sytuację rodzinną podał, że pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym z żoną i synem.
Określając majątek swój i osób pozostających z nim we wspólnym gospodarstwie domowym uwidocznił, że w jego skład wchodzi mieszkanie o powierzchni 48 m2. Nie posiada zasobów pieniężnych ani przedmiotów wartościowych.
Stałe miesięczne dochody swego gospodarstwa domowego skarżący oszacował na kwotę 2600 zł z etatowej pracy żony.
Uzasadniając swoje starania ograniczył się do zaakcentowania nurtujących go kwestii w swojej sprawie administracyjnej.
Mając na uwadze powyższe zważyć należało co następuje:
Stosownie do art. 252 w związku z art. 246 §1 pkt. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zwanej dalej "ppsa", osoba fizyczna może domagać się przyznania prawa pomocy obejmujące m.in. zwolnienie od kosztów sądowych o ile nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Oświadczenie to zgodnie z wolą ustawodawcy ma być "dokładne", a owa "dokładność" stopniowana jest przeświadczeniem sądu, że strona okoliczności te wykazała, czyli przedstawiła je w sposób przekonywujący, bo generalnie ciężar dowodu co do wykazania okoliczności uzasadniających przyznanie prawa pomocy spoczywa na stronie składającej wniosek o przyznanie prawa pomocy (por. postanowienie NSA z 18 czerwca 2004 r. FZ 165/04).
W realiach rozstrzyganego przypadku skarżący złożył oświadczenie, które jest wystarczające dla wyprowadzenia następujących wniosków.
Po pierwsze, rodzina skarżącego ma zapewnione źródło dochodu w wysokości 2600 zł. Po drugie wymagane koszty sądowe, na obecnym etapie sprowadzają się tylko do konieczności uiszczenia wpisu od skargi i nie pozostają w takiej dysproporcji z wykazanymi przez skarżącego stałymi miesięcznymi dochodami by ich poniesienie groziło skarżącemu zachwianiem sytuacji materialnej i bytowej w taki sposób aby nie był w stanie zapewnić sobie i rodzinie minimum warunków socjalnych. Po trzecie, skarżący nie podjął nawet próby określenia jak kształtują się stałe miesięczne obciążenia jego gospodarstwa domowego związane z utrzymaniem mieszkania oraz opłaceniem mediów.
Skoro zaś rodzina skarżącego dysponuje stałym dochodem zaś wysokość przewidywanych kosztów sądowych nie przekracza środków jakimi ona dysponuje a równocześnie skarżący nie podjął nawet próby dokładniejszego wyjaśnienia rzeczywistej sytuacji rodziny to przyznanie w takich warunkach skarzacemu prawa pomocy poprzez zwolnienie go od kosztów sądowych nie znajduje dla siebie wystarczających podstaw. Sprzeciwia się temu zarówno reguła prawa ustanowiona w przepisie art. 246 §1 pkt. 2 ppsa jak i aktualne poglądy doktryny zgodnie z którymi jest to instytucja o charakterze wyjątkowym, która powinna stanowić przywilej dla osób, które muszą korzystać z ochrony prawnej przed sądem a w przypadku ubogiego społeczeństwa, jakim jest społeczeństwo polskie, prawo pomocy powinno być udzielane przede wszystkim osobom bezrobotnym, samotnym, bez źródeł stałego dochodu (tak H Knysiak - Molczyk w "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz". pod redakcją prof. T. Wosia. Warszawa 2005 s. 631). Postulatom tym wtóruje zresztą praktyka orzecznicza sądów administracyjnych zgodnie z którą, udzielenie prawa pomocy jest formą dofinansowania strony z budżetu państwa i powinno mieć miejsce tylko w sytuacjach, w których zdobycie przez stronę środków na sfinansowanie udziału w postępowaniu sądowym jest rzeczywiście, obiektywnie niemożliwe (por. postan. NSA z 27 maja 2008 r. I FZ 160/08). W ślad za Naczelnym Sądem Administracyjnym powtórzyć tez trzeba, że ponieważ prawo do sądu nie ma charakteru absolutnego i może być przedmiotem uzasadnionych prawnie ograniczeń (postan. NSA z 15 marca 2006 r. II OZ 258/06), to sprawą zainteresowanego jest wykazanie zasadności złożonego wniosku w świetle ustawowych przesłanek przyznania prawa pomocy (por. postan. NSA z 31 marca 2005 r. I FZ 63/05).
Z przytoczonych względów orzeczono zatem jak w sentencji na podstawie art. 243 §1 oraz art. 252 w związku z art. 246 §1 pkt. 2 i art. 245 §1 i 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.