Brak swojej winy w uchybieniu terminu do wniesienia skargi skarżący upatruje w swoim złym stanie zdrowia. Jednak w ocenie Sądu, tłumaczenie skarżącego jest niewystarczające do uznania, że nie ponosi on winy w uchybieniu terminu do złożenia skargi. Skarżący nie udowodnił bowiem, że w okresie kiedy odebrał zaskarżone postanowienie z dnia 26 stycznia 2017 r. nastąpiło nasilenie objawów chorobowych, które uniemożliwiło mu wniesienie skargi w terminie.
Podkreślić należy, że przywrócenie terminu jest instytucją służącą ochronie zainteresowanego przed negatywnymi skutkami uchybienia terminu. Taka ochrona przysługuje jednak wyłącznie w przypadku, kiedy strona skarżąca nie mogła dokonać czynności procesowej w terminie z przyczyn od siebie niezależnych. Z przytoczonych przez skarżącego okoliczności nie wynika, aby taka sytuacja zaistniała w przedmiotowej sprawie. Skarżący nie przedłożył Sądowi żadnych dokumentów np. w postaci dokumentacji lekarskiej, z których wynikałoby, że nie był w stanie podjąć czynności. Zauważyć także należy, że orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 27 października 2016 r. nr [...] zalicza skarżącego do stopnia niepełnosprawności lekkiego i ma charakter czasowy - do 31 października 2019 r. W orzeczeniu tym stwierdzono, że skarżący nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby (pkt 7 orzeczenia) w zakresie możliwości samodzielnej egzystencji. Wobec powyższego, zdaniem Sądu, skarżący nie wykazał, że w okresie, w którym biegł termin do wniesienia skargi nie mógł dokonać tej czynności samodzielnie.
W ocenie Sądu nie każda choroba może stanowić przesłankę uzasadniającą wniosek o przywrócenie terminu. Przewlekłe schorzenia, na które cierpi skarżący same w sobie nie stanowią przesłanki uzasadniającej przywrócenie terminu, bowiem osoba dotknięta przewlekłym schorzeniem jest świadoma swego stanu zdrowia, choroba nie stanowi dla niej zaskoczenia, nie skutkuje niespodziewaną dysfunkcją aktywności życiowej i społecznej. Zachowanie należytej staranności w przypadku osoby przewlekle chorej wyraża się w takim planowaniu wykonania swych obowiązków, w tym podejmowania czynności procesowych, by wkomponować je w tok codziennych czynności, w tym leczniczych. Dopiero, gdy schorzenie doprowadzi do nagłego zakłócenia biegu czynności życiowych, wówczas można mówić o tym, że pojawiają się okoliczności niespodziewane, które mogą po spełnieniu innych warunków ustawowych uzasadniać przywrócenie terminu do dokonania czynności procesowej, lecz wystąpienie tego rodzaju sytuacji strona jest zobowiązana uprawdopodobnić. Podeszły wiek i zły stan zdrowia nie przesądzają o braku winy w uchybieniu terminowi dokonania czynności procesowej (por. wyrok NSA z dnia 27 czerwca 2007 r., sygn. akt II OSK 479/07 Lex nr 344095).
Indywidualna ocena stanu zdrowia, dokonana przez wnioskodawcę i twierdzenia o chorobie, nie mogą nie tylko stanowić dowodu, ale także nie uprawdopodobniają, że choroba nie pozwalała na dokonywanie czynności, takich jak czynność procesowa w postępowaniu sądowym, którego jest się inicjatorem. Zatem, wskazane przez wnioskodawcę okoliczności nie mogły być traktowane jako świadczące o braku winy w uchybieniu terminu.
Mając powyższe na względzie - Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że skarżący nie uprawdopodobnił swojego braku winy w uchybieniu terminu do wniesienia skargi i w oparciu o treść art. 86 § 1 p.p.s.a. - orzekł jak w sentencji.