Wniosek w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia mandatu radnego
Sentencja

Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie - Grzegorz Karcz po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku A. M. o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego lub adwokata w sprawie ze skargi A. M. na zarządzenie zastępcze Wojewody z dnia 8 stycznia 2014 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia mandatu radnego postanawia: oddalić wniosek.

Uzasadnienie

Skarżący w piśmie z dnia 1 kwietnia 2014 r., które do tutejszego sądu wpłynęło 4 kwietnia 2014 r. wniósł o zwolnienie od kosztów sadowych i ustanowienie pełnomocnika z urzędu.

W wypełnionym zaś na wezwanie urzędowym formularzu "PPF" podał, że pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym z żoną i córką.

Określając swój majątek uwidocznił, dom o powierzchni 222 m2, zasoby pieniężne w w wysokości 7000 zł, samochód osobowy Chrysler-Town Country z 2005 r.

Stałe miesięczne dochody gospodarstwa domowego oszacował łącznie na kwotę 9237,72 zł.

Nie uzasadnił swoich starań.

Mając na uwadze powyższe zważyć należało co następuje:

Stosownie do art. 252 w związku z art. 246 §1 pkt. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zwanej dalej "ppsa", osoba fizyczna może domagać się przyznania prawa pomocy obejmujące zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie m.in. radcy prawnego lub adwokata o ile - poza samym wnioskiem (art. 243 ppsa) - złoży również oświadczenie którym wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Oświadczenie to zgodnie z wolą ustawodawcy ma być "dokładne", a owa "dokładność" stopniowana jest przeświadczeniem sądu, że strona okoliczności te wykazała, czyli przedstawiła je w sposób przekonywujący, bo generalnie ciężar dowodu co do wykazania okoliczności uzasadniających przyznanie prawa pomocy spoczywa na stronie składającej wniosek o przyznanie prawa pomocy (por. postanowienie NSA z 18 czerwca 2004 r. FZ 165/04).

W realiach rozstrzyganego przypadku skarżący złożył oświadczenie, które jest wystarczające dla wyprowadzenia następujących wniosków.

Po pierwsze skarżący jest osobą zamożną jak na polskie warunki. Gospodarstwo domowe skarżącego ma bowiem zapewnione wysokie stałe źródło dochodu w wysokości 9237,72 zł, swoje potrzeby bytowe zaspakaja we własnym domu, dysponuje oszczędnościami w wysokości 7000 zł, posiada samochód Chrysler-Town Country z 2005 r. którego uśredniona wartość rynkowa oscyluje w kwocie ok. 29,5 tyś. zł (źródło www.autocentrum.pl)

Po drugie, skarżący nie podjął nawet próby określenia jak kształtują się stałe miesięczne obciążenia gospodarstwa domowego związane z utrzymaniem domu oraz opłaceniem mediów i innych należności.

Skoro zaś sytuacja materialna skarżącego przedstawia się w ten sposób a równocześnie skarżący poniechał dokładniejszych wyjaśnień to przyznanie mu w takich warunkach prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego lub adwokata na koszt Skarbu Państwa nie znajduje dla siebie wystarczających podstaw. Sprzeciwia się temu zarówno reguła prawa ustanowiona w przepisie art. 246 §1 pkt. 2 ppsa jak i aktualne poglądy doktryny zgodnie z którymi jest to instytucja o charakterze wyjątkowym, która powinna stanowić przywilej dla osób, które muszą korzystać z ochrony prawnej przed sądem a w przypadku ubogiego społeczeństwa, jakim jest społeczeństwo polskie, prawo pomocy powinno być udzielane przede wszystkim osobom bezrobotnym, samotnym, bez źródeł stałego dochodu (tak H Knysiak - Molczyk w "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz". pod redakcją prof. T. Wosia. Warszawa 2005 s. 631). Postulatom tym wtóruje zresztą praktyka orzecznicza sądów administracyjnych zgodnie z którą, udzielenie prawa pomocy jest formą dofinansowania strony z budżetu państwa i powinno mieć miejsce tylko w sytuacjach, w których zdobycie przez stronę środków na sfinansowanie udziału w postępowaniu sądowym jest rzeczywiście, obiektywnie niemożliwe (por. postan. NSA z 27 maja 2008 r. I FZ 160/08). W ślad za Naczelnym Sądem Administracyjnym powtórzyć tez trzeba, że ponieważ prawo do sądu nie ma charakteru absolutnego i może być przedmiotem uzasadnionych prawnie ograniczeń (postan. NSA z 15 marca 2006 r. II OZ 258/06), to sprawą zainteresowanego jest wykazanie zasadności złożonego wniosku w świetle ustawowych przesłanek przyznania prawa pomocy (por. postan. NSA z 31 marca 2005 r. I FZ 63/05).

Z przytoczonych względów orzeczono zatem jak w sentencji na podstawie art. 243 §1 oraz art. 252 w związku z art. 246 §1 pkt. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Strona 1/1