Wniosek w przedmiocie ustalenia wysokości stawki opłaty bazowej za odbiór i utylizację stałych odpadów komunalnych z terenu miasta
Sentencja

Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie - Grzegorz Karcz po rozpoznaniu w dniu 27 sierpnia 2010r. na posiedzeniu niejawnym wniosku S. B. o zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi S. B. na uchwałę Rady Miasta z dnia 27 listopada 2009 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wysokości stawki opłaty bazowej za odbiór i utylizację stałych odpadów komunalnych z terenu miasta postanawia: oddalić wniosek.

Uzasadnienie

Skarżący w złożonym na urzędowym formularzu "PPF" wniosku o przyznanie prawa pomocy domagał się zwolnienia od kosztów sądowych.

Objaśniając swoją sytuację rodzinną podał, że pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym z zoną.

Określając majątek swój i osób pozostających z nim we wspólnym gospodarstwie domowym uwidocznił, że w jego skład wchodzi dom mieszkalny o powierzchni 125 m2. Nie posiada zasobów pieniężnych ani przedmiotów wartościowych.

Stałe miesięczne dochody swego gospodarstwa domowego skarżący oszacował na kwotę 2.354,91 zł wskazując, że ona sam otrzymuje 1265,63 zł emerytury a małżonka 1.089,28 zł

Uzasadniając swoje starania poprzestał na wskazaniu, że oboje z żoną są emerytami utrzymującymi się ze świadczeń wypłacanych przez ZUS a problem poruszony w skardze "wybitnie społeczny".

Mając na uwadze powyższe zważyć należało co następuje:

Stosownie do art. 252 w związku z art. 246 §1 pkt. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej "ppsa", osoba fizyczna może domagać się przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym obejmujące zwolnienie od kosztów sądowych o ile - poza samym wnioskiem (art. 243 ppsa) - złoży również oświadczenie którym wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Oświadczenie to zgodnie z wolą ustawodawcy ma być "dokładne", a owa "dokładność" stopniowana jest przeświadczeniem sądu, że strona okoliczności te wykazała, czyli przedstawiła je w sposób przekonywujący. Jednocześnie przyjęta przez ustawodawcę konstrukcja prawna opiera się na założeniu, że jeżeli oświadczenie strony pozwala na zorientowanie się co do tego, iż stać ją będzie na uiszczenie wymaganych kosztów i nie wzbudza jakichś istotnych wątpliwości to tym samym sąd nie ma obowiązku dokonywania wezwań o złożenie dodatkowych wyjaśnień czy przedłożenie dokumentów źródłowych bo generalnie ciężar dowodu co do wykazania okoliczności uzasadniających przyznanie prawa pomocy spoczywa na stronie składającej wniosek o przyznanie prawa pomocy (por. postanowienie NSA z 18 czerwca 2004 r. FZ 165/04).

W realiach rozstrzyganego przypadku skarżący złożył oświadczenie, które jest wystarczające dla wyprowadzenia następujących wniosków.

Po pierwsze skarżącego trudno postrzegać jako osobę ubogą. Małżonkowie dysponują bowiem stałym i pewnym źródłem dochodu, którego miesięczna wysokość per saldo zamyka się kwotą 2354,91 zł. Należy też do nich dom mieszkalny o powierzchni 125 m2, który zabezpiecza ich warunki bytowania. Z uwagi na fakt, że skarżący w swoim wniosku nawet nie zaakcentował by wydatki związane z jego utrzymaniem stanowiły jakieś obciążenie dla budżetu domowego należy przyjąć, że nie są one wysokie.

Po drugie wymagane koszty sądowe, które na obecnym etapie sprowadzają się do konieczności uiszczenia wpisu od skargi w wysokości 300 zł ustalanej zgodnie z zasadami określonymi §2 ust. 1 pkt. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 221, poz. 2193) nie pozostają w takiej dysproporcji z deklarowanym przez stronę dochodem by ich poniesienie groziło skarżącemu i jego małżonce takim zachwianiem sytuacji materialnej i bytowej, że osoby te nie były w stanie zapewnić sobie minimum warunków socjalnych. Kwota 300 zł wpisu stanowi bowiem niewielki procent sum jakie pozostają do dyspozycji gospodarstwa domowego skarżącego.

Przyznanie w takiej sytuacji skarżącemu prawa pomocy w zakresie częściowym poprzez zwolnienie go od kosztów sądowych nie znajduje więc dla siebie wystarczających podstaw. Sprzeciwia się temu zarówno reguła prawa ustanowiona w przepisie art. 246 §1 pkt. 2 ppsa jak i aktualne poglądy doktryny zgodnie z którymi jest to instytucja o charakterze wyjątkowym, która powinna stanowić przywilej dla osób, które muszą korzystać z ochrony prawnej przed sądem a w przypadku ubogiego społeczeństwa, jakim jest społeczeństwo polskie, prawo pomocy powinno być udzielane przede wszystkim osobom bezrobotnym, samotnym, bez źródeł stałego dochodu (tak H Knysiak - Molczyk w "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz". pod redakcją prof. T. Wosia. Warszawa 2005 s. 631). Postulatom tym wtóruje zresztą praktyka orzecznicza sądów administracyjnych zgodnie z którą, udzielenie prawa pomocy jest formą dofinansowania strony z budżetu państwa i powinno mieć miejsce tylko w sytuacjach, w których zdobycie przez stronę środków na sfinansowanie udziału w postępowaniu sądowym jest rzeczywiście, obiektywnie niemożliwe (por. postan. NSA z 27 maja 2008 r. I FZ 160/08).

Z tych względów orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 243 §1 oraz art. 252 w związku z art. 246 §1 pkt. 2 i art. 245 §1 i 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270).

Strona 1/1