Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie - Grzegorz Karcz po rozpoznaniu w dniu 7 sierpnia 2009 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku W. F. o ustanowienie radcy prawnego w sprawie ze skargi W. F. na działanie Burmistrza Miasta i Gminy w przedmiocie przyznania komunalnego lokalu mieszkalnego postanawia: przyznać skarżącej prawo pomocy w zakresie częściowym i ustanowić dla niej radcę prawnego, którego wyznaczy Rada Okręgowej Izby Radców Prawnych.
Skarżąca w złożonym na urzędowym formularzu "PPF" wniosku o przyznanie prawa pomocy domagała się ustanowienia radcy prawnego.
Oświadczyła, że nie zatrudnia i nie pozostaje w innym stosunku prawnym z jakimkolwiek kwalifikowanym pełnomocnikiem.
Objaśniając swoją sytuację rodzinną podała, że pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym z małoletnim synem.
Określając swój majątek uwidoczniła, że w jego skład wchodzi dom rodzinny gdzie na powierzchni 27 m2 zamieszkuje siostra z mężem i dzieckiem (vide: pismo z 18.12.07 k. 52 akt admin.) i w którym jak powiada zameldowanych jest łącznie 8 osób. Nie posiada żadnych zasobów pieniężnych ani przedmiotów wartościowych.
Stałe miesięczne dochody swego gospodarstwa domowego skarżąca oszacowała na kwotę 512 zł renty socjalnej z czego do wypłaty otrzymuje 420 zł.
Uzasadniając swoje starania odniosła się do okoliczności nurtującej ją sprawy, zaakcentowała, że z uwagi na stan zdrowia (vide: zaświadczenie o stanie zdrowia k. 5; orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k. 79) nie pracuje. Jak powiada, żyje z zasiłku syna i otrzymywanej pomocy Caritas. Z mężem jest w separacji, ma w toku sprawę rozwodową (vide: k. 98,99). W oparciu o akta sprawy okolicznością znaną z urzędu pozostaje, iż syn skarżącej A. zaliczony został do osób z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności (vide: wyrok k. 8,80). Opłaty za mieszkanie zajmowane przez skarżącą bez tytułu prawnego kształtują się na poziomie ok. 250 zł miesięcznie (vide: k. 105).
Mając na uwadze powyższe zważyć należało co następuje:
Stosownie do art. 252 w związku z art. 246 §1 pkt. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej "ppsa", osoba fizyczna może domagać się przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym o ile - poza samym wnioskiem (art. 243 ppsa) - złoży również oświadczenie którym wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Oświadczenie to zgodnie z wolą ustawodawcy ma być "dokładne", a owa "dokładność" stopniowana jest przeświadczeniem sądu, że strona okoliczności te wykazała, czyli przedstawiła je w sposób przekonywujący. Jednocześnie zwrócenia uwagi wymaga, iż przyjęta przez ustawodawcę konstrukcja prawna opiera się na założeniu, że jeżeli oświadczenie strony pozwala na zorientowanie się co do tego, że stać ją będzie na uiszczenie wymaganych kosztów oraz nie wzbudza jakichś istotnych wątpliwości względnie tyczą one nieistotnych składników stanu majątkowego strony to tym samym nie ma obowiązku wzywania strony do składania dodatkowych oświadczeń lub przedkładania dokumentów źródłowych (arg. ex art. 255 ppsa). Konkludując należy stwierdzić, że jeżeli na podstawie przyjętego oświadczenia sąd dojdzie do przekonania, że ma do czynienia z osobą "biedną" w potocznym tego słowa znaczeniu lub jeśli stwierdzi, że wymagane koszty pozostają w takiej dysproporcji z deklarowanym przez nią stanem majątkowym, że strony najzwyczajniej albo nie będzie stać na pokrycie wymaganych opłat czy przewidywanych to może wydać rozstrzygniecie w przedmiocie prawa pomocy bez konieczności dalszych wezwań.
W realiach niniejszej sprawy skarżąca złożyła oświadczenie o jakim mowa w art. 252 ppsa. Oświadczenie to jest wystarczające do oceny jej aktualnych możliwości płatniczych obrazując, że skarżąca - przynależy do osób biednych w potocznym tego słowa znaczeniu. Tak bowiem należy postrzegać matkę z dzieckiem, bez majątku, borykającą się z problemami natury zdrowotnej, w trakcie rozwodu, z dochodem, którego wysokość na osobę oscyluje w granicach ubóstwa ustalonego przepisami ustawy o pomocy społecznej progu, zmuszoną do korzystania ze wsparcia ofiarowanego przez instytucje dobroczynne. Z zasad doświadczenia życiowego wynika, że skromnymi środkami jakie pozostają skarżącej do dyspozycji skarżąca może co najwyżej opędzić najbardziej podstawowe potrzeby życia codziennego.
Biorąc to pod uwagę udzielono skarżącej pomocy o którym to prawie traktują przepisy oddziału 2 rozdziału III działu V ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ustanawiając na jej rzecz radcę prawnego, którego wyznaczy właściwy organ samorządu zawodowego.
Z przytoczonych względów orzeczono jak w punkcie drugim sentencji na podstawie art. 246 §1 pkt. 2 ppsa w związku z art. 245 §3 ppsa.