Odnosząc te uwagi do realiów niniejszej sprawy należy stwierdzić, że skarżąca złożyła wymagane oświadczenie a na wezwanie przedłożyła kopie wymaganych dokumentów źródłowych stanowiących obiektywne świadectwo zaistnienia opisanych w nich zdarzeń, wskazywanych danych. Niewielkie nieścisłości należy położyć na karb nieporadności skarżącej.
Sytuacja skarżącej nie należy do łatwych. Mimo bowiem posiadanego mieszkania nie sposób uznawać ją za osoba zamożną. Dużo bliżej skarżącej do osób o których można powiedzieć, że są ubogie. Dochody jakie osiąga są znacznie niższe od przeciętnych zarobków w gospodarce i w zasadzie wystarczają tylko na opłacenie stałych wydatków oraz opędzenie najpotrzebniejszych potrzeb życiowych, wykup lekarstw. Jako osoba niezdolna do pracy nie za bardzo może poprawić warunki swej egzystencji. Możliwości rozdysponowania ujawnionym majątkiem są bardziej potencjalne aniżeli możliwe do przeprowadzenia. Sprzedaż czy obciążenie mieszkania w celu zdobycia środków na koszty postępowania i adwokata z urzędu stanowiłoby w istocie pozbawienie skarżącej koniecznego utrzymania (por. orzecz. SN z 6.11. 1953 r., IC 1427/53 OSN 54/2/52) i prowadziło do przymusowego wyzbycia się jedynego zabezpieczenia jakie posiada człowiek borykający się z problemami natury zdrowotnej. Zaciągnięcie pożyczki lub kredytu w jej przypadku jest iluzoryczne wziąwszy pod uwagę i kryteria ich udzielania przez banki i dochód jakim skarżący dysponuje.
Mając to wszystko na uwadze należało skarżącej udzielić wnioskowanej pomocy o którym to prawie traktują przepisy oddziału 2 rozdziału III działu V ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi
Z tych względów orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 246 §1 pkt. 1 ppsa w związku z art. 245 §2 ppsa.