Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Renata Czeluśniak po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym wniosku E. S. o wstrzymanie wykonania decyzji w dniu 24 czerwca 2016 r. w sprawie ze skargi E. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 4 kwietnia 2016 r. znak: [ ] w przedmiocie odmowy umorzenia nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
W skardze na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 4 kwietnia 2016 r. znak: [....] E. S. zawarła wniosek o wstrzymanie wykonania tej decyzji, podnosząc, że konieczność zapłaty zobowiązań wynikających z zaskarżonej decyzji uniemożliwi jej zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych. Skarżąca podkreśliła, że uzyskuje miesięczne dochody w wysokości 1.745,79 zł i konieczność zapłaty miesięcznej raty określonej w kwestionowanej decyzji (około 656 zł) zmuszałaby skarżącą do ograniczenia wydatków na lekarstwa.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 61 § 1 i 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718), zwanej dalej "ppsa", wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności, jednakże po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Z treści przytoczonego przepisu jednoznacznie wynika, iż zasadą jest, że wniesienie skargi do sądu administracyjnego nie powoduje wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu, zatem wniosek strony skarżącej o wstrzymanie zmierza do zastosowania przez sąd wyjątkowej instytucji, jaką jest wstrzymanie wykonania ostatecznej decyzji lub postanowienia. Przesłankami uzasadniającymi wstrzymanie są grożące niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Należy podkreślić, że do strony skarżącej należy wskazanie w uzasadnieniu wniosku okoliczności przemawiających za tym, że wykonanie zaskarżonego aktu grozi wyrządzeniem znacznej szkody lub wywoła skutki trudne do odwrócenia. Strona powinna zatem we wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji lub postanowienia w sposób przekonujący przedstawić okoliczności świadczące o tym, że przesłanki, o których mowa w art. 61 § 3 ppsa, faktycznie zaistnieją oraz wskazać na konkretne przyczyny uzasadniające możliwość nastąpienia sytuacji, która spowoduje zajście choćby jednej z przesłanek wymienionych w art. 61 § 3 ppsa. Na aprobatę zasługuje także teza sformułowana przez Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 28 września 2011 r. sygn. akt I FZ 219/11 (orzeczenie dostępne w internetowej Centralnej Bazie Orzeczeń i Informacji o Sprawach pod adresem orzeczenia.nsa.gov.pl), iż "W interesie strony leży takie sformułowanie wniosku, by powołane w nim okoliczności wskazywały na zajście w jej przypadku przesłanek z art. 61 § 3 ppsa oraz poparcie twierdzeń w tym zakresie stosownymi dokumentami. Nie jest wystarczające, by okoliczności przemawiające za wstrzymaniem wykonania zaskarżonej decyzji występowały w sprawie - sąd musi mieć o nich wiedzę i możliwość zweryfikowania tej wiedzy, a dostarczenie odpowiednich informacji i dokumentów w tym zakresie obciąża stronę." Dlatego nie spełnia funkcji uzasadnienia wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu administracyjnego powołanie się na przesłankę ustawową niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub niebezpieczeństwa spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Strona powinna wskazać we wniosku konkretny stan faktyczny oraz materiał dowodowy na jego poparcie.
W ocenie Sądu w niniejszej sprawie należało odmówić wstrzymania zaskarżonej decyzji, ponieważ skarżąca w swoim wniosku nie uprawdopodobniła, że wykonanie zaskarżonej decyzji grozi jej wyrządzeniem znacznej szkody lub spowoduje trudne do odwrócenia skutki. Sama skarżąca podała, że uzyskuje stały miesięczny dochód w wysokości 1.745,79 zł. W ocenie Sądu kwota ta, po opłaceniu niezbędnych kosztów utrzymania jednej osoby, jest wystarczająca dla pokrycia miesięcznej raty określonej w zaskarżonej decyzji (306 zł wraz z odsetkami). Skarżąca w żaden sposób nie sprecyzowała wysokości swoich wydatków na lekarstwa, ani też nie wskazała na to, że jest zmuszona ponosić jakieś nadzwyczajne wydatki zwiększające obciążenie jej miesięcznego budżetu. Podkreślić trzeba również, że kwota nienależnie pobranych przez skarżącą świadczeń rodzinnych została określona decyzją z [.....] 2014 r. Zatem już od ponad dwóch lat skarżąca powinna liczyć się z koniecznością zwrotu nienależnie pobranych świadczeń i konieczność spłaty z pewnością nie stanowi dla skarżącej okoliczności, na którą skarżąca nie mogła się przygotować.
Skoro więc skarżąca, na której spoczywał ciężar wykazania przesłanek do zastosowania instytucji wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu, nie wykazała, że takie podstawy zachodzą, orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 61 § 4 i 5 ppsa.