Starszy Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie - Grzegorz Karcz po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Z. Ś. o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata w sprawie ze skargi Z. Ś. w przedmiocie niewykonania wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie postanawia: I. umorzyć postępowanie w części obejmującej żądanie zwolnienia od kosztów sądowych, II. oddalić wniosek o ustanowienie adwokata.
Skarżący w złożonym na urzędowym formularzu "PPF" wniosku o przyznanie prawa pomocy domagał się zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata (k. 35).
Przedstawiane informacje skarżący ograniczył do wskazania, że pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym z dwiema córkami, że należy do niego mieszkanie określone jako "nora", że miesięczny dochód rodziny to 140 zł z "mops". Uzasadnienie ograniczył do gołosłownych insynuacji pod adresem sądu i organów.
Wobec tego, że oświadczenia skarżącego zwarte we wniosku były niewystarczające zarządzeniem z 20.10.2017 r. wezwano skarżącego o dodatkowe oświadczenia i dokumenty źródłowe (k. 41).
Wezwanie doręczono adresatowi (k. 43). Nie zostało wykonane. Zamiast tego skarżący złożył zażalenie, które Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie postanowieniem z dnia 12 stycznia 2018 r. odrzucił (k. 65).
Z urzędu stwierdza się, że na przestrzeni ostatnich lat skarżący wnosił wielokrotnie o prawo pomocy. We wszystkich wnioskach swoją sytuacją materialną przedstawia w sposób tak niekompletny jak wyżej opisany. Nie wykonuje także kierowanych do niego wezwań. Skarżący wie przy tym, jakie dane oraz jakie dokumenty źródłowe należy przedstawić. Zdaje sobie również sprawę z tego, że niekorzystne dla skarżącego rozstrzygnięcia powodowane są wybiórczym, a co za tym idzie, nieprzekonywującym zaprezentowaniem przez skarżącego własnej sytuacji majątkowej. Zna bowiem treść postanowień i tutejszego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego i Naczelnego Sądu Administracyjnego w licznych sprawach skarżącego (por. przykł. postanowienie NSA z dnia 29.11.2012 r. sygn. akt I OZ 848/12 oraz postanowienie WSA w Krakowie wydanego w sprawie do sygn. akt III SA/Kr 305/12).
Mając na uwadze powyższe zważyć należało co następuje:
Zgodnie z art. 239 §1 pkt 1 lit. a ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, obowiązek uiszczenia kosztów sądowych nie ciąży na stronie skarżącej działanie, bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach z zakresu pomocy i opieki społecznej. W konsekwencji uznania, że strona korzysta z ustawowego zwolnienia od kosztów sądowych (vide: pkt. III zarządzenia z 26.7.2017 r. k. 1) - co oznacza całkowite zwolnienie z obowiązku wnoszenia zarówno opłat sądowych jak i ponoszenia wydatków - rozpoznanie wniosku w tym zakresie jest zbędne a w związku z tym postanowiono jak w punkcie pierwszym sentencji działając na zasadzie art. 249a ppsa w związku z art. 258 §1 i §2 pkt. 7 ppsa.
Co się natomiast tyczy żądanego ustanowienia adwokata, to stosownie do art. 252 w związku z art. 246 §1 pkt. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zwanej dalej "ppsa", osoba fizyczna może domagać się przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym o ile nie jest w stanie ponieść tych kosztów postępowania bez uszczerbku dla koniecznego utrzymania siebie i rodziny. Po drugie, że oświadczenie strony zgodnie z wolą ustawodawcy ma być "dokładne", a owa "dokładność" stopniowana jest przeświadczeniem sądu, że strona okoliczności te wykazała, czyli przedstawiła je w sposób przekonywujący, bo generalnie ciężar dowodu co do wykazania okoliczności uzasadniających przyznanie prawa pomocy spoczywa na stronie składającej wniosek o przyznanie prawa pomocy (por. postanowienie NSA z 18 czerwca 2004 r. FZ 165/04).
W realiach rozstrzyganego przypadku skarżący przeszedł nad tym po raz kolejny do porządku w konsekwencji czego uniemożliwił dokonanie oceny jego aktualnych możliwości płatniczych. Te nie są zaś jednoznaczne. Skoro jednak po raz kolejny jest takie a nie inne stanowisko skarżącego, to w konsekwencji należy odmówić jego wnioskowi, przypominając skarżącemu - w ślad za Naczelnym Sądem Administracyjnym - że ponieważ prawo do sądu nie ma charakteru absolutnego i może być przedmiotem uzasadnionych prawnie ograniczeń (postan. NSA z 15 marca 2006 r. II OZ 258/06), to sprawą zainteresowanego jest wykazanie zasadności złożonego wniosku w świetle ustawowych przesłanek przyznania prawa pomocy (por. postan. NSA z 31 marca 2005 r. I FZ 63/05).
Z przytoczonych względów orzeczono jak w punkcie drugim sentencji na podstawie art. 252, art. 246 §1 pkt. 2 ppsa i art. 245 §3 ppsa.