Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział III w składzie następującym: Sędzia NSA Irena Krzemieniewska po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2013 r. na posiedzeniu niejawnym skargi A.S. na czynność Komendanta Wojewódzkiego Policji w Ł. w przedmiocie nałożenia opłaty za przechowywanie broni postanawia: odrzucić skargę. U.K.
A.S. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę na czynności Komendy Wojewódzkiej Policji w Ł. W treści skargi wyjaśnił, że zdał dwie sztuki broni do sprzedaży komisowej. Policja tę broń zabrała i teraz nakazuje mu zapłacić ok. 6 tys. zł. Skarżący podniósł, że od wielu lat leczy się psychiatrycznie, nie ma uprawnień do posiadania broni, więc przekazał ją w darowiźnie Policji. Podniósł nadto, że nie ma obecnie środków na opłacenie żądanej od niego sumy.
W odpowiedzi na skargę Komendant Wojewódzki Policji w Ł. wniósł o jej odrzucenie, ewentualnie - oddalenie.
W uzasadnieniu podniósł między innymi, że 6 stycznia i 17 lutego 2009 r. przyjęto do depozytu broń skarżącego. Za przechowywanie broni została naliczona opłata, zgodnie z art. 23 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz.U. z 2012 r., poz. 576) oraz § 11 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 9 czerwca 2004 r. w sprawie szczegółowych zasad deponowania i niszczenia broni i amunicji w depozycie Policji, Żandarmerii Wojskowej lub organu celnego oraz stawki odpłatności za ich przechowywanie w depozycie (Dz.U. Nr 152, poz. 1609). Skarżący został poinformowany o konieczności ponoszenia opłat, a następnie 23 lipca i 29 października 2012 r. przekazano mu kalkulacje opłat.
Ponieważ strona nie wystąpiła z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa w terminie 14 dni od otrzymania pisma zawierającego kalkulację opłat, zdaniem organu nie został wyczerpany tryb, który powinien poprzedzać wniesienie skargi do sądu.
Skarżący złożył jedynie w dniu 18 kwietnia 2013 r. Komendantowi Wojewódzkiemu Policji w Ł. wniosek o anulowanie opłaty. Wniosek ten został rozpatrzony i udzielono na niego odpowiedzi.
Zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału III wezwano stronę skarżącą do:
- wskazania, którą czynność Komendanta Wojewódzkiego Policji w Ł. skarży (wskazanie daty pisma, które jest przedmiotem skargi);
- wykazanie wyczerpania środków zaskarżenia w sprawie to jest: czy wezwał organ do usunięcia naruszenia prawa zgodnie z art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270; dalej: p.p.s.a.).
Przewodniczący wyznaczył jednocześnie termin 7 dni na udzielenie odpowiedzi na wezwanie oraz wskazał, że brak odpowiedzi wiązał się będzie z odrzuceniem skargi. Wezwanie doręczono 15 października 2013 r.
Pismem z 21 października 2013 r. skarżący wyjaśnił, że w sprawie będącej przedmiotem skargi wielokrotnie wysyłał pisma, w których prosił o anulowanie opłaty. Oświadczył ponadto, że nie występował wcześniej z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 57 § 1 p.p.s.a., złożona do sądu administracyjnego skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: (1) wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności; (2) oznaczenie organu, którego działania lub bezczynności skarga dotyczy; (3) określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego. Wymogi te powinny zostać spełnione w stopniu umożliwiającym nadanie skardze dalszego biegu. Oznacza to, że obowiązek oznaczenia zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności jest spełniony, jeżeli strona skarżąca poda informacje, które pozwolą ustalić, o jaki akt lub czynność chodzi. Gdy skarga nie może otrzymać prawidłowego biegu wskutek niezachowania warunków formalnych, przewodniczący wzywa do jej uzupełnienia lub poprawienia w terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia skargi (art. 58 § 1 pkt 3 p.p.s.a.).
W niniejszej sprawie skarżący nie wskazał w skardze daty i numeru zaskarżonego aktu lub czynności. Przewodniczący Wydziału wezwał go zatem do uzupełnienia braków formalnych skargi zgodnie z cytowanym art. 57 p.p.s.a. W odpowiedzi na wezwanie skarżący w istocie nie wskazał żadnych danych, które umożliwiłby ustalenie jakiego rodzaju akt lub czynność jest przedmiotem skargi. Wskazał jedynie, że nadal nie zgadza się na obciążenie go obowiązkiem uiszczenia opłat za przechowywanie broni. Oświadczenie to nie wyjaśnia jednak jaki akt lub jaka czynność jest przedmiotem skargi.
Mając na uwadze, że nałożony zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału obowiązek nie został wykonany przez stronę skarżącą, Sąd, na podstawie art. 58 § 1 pkt 3 i § 3 p.p.s.a., odrzucił skargę.
U.K.