W orzecznictwie wskazuje się, że fakt pozostawienia zawiadomienia o możliwości odbioru przesyłki musi wynikać w bezsporny sposób z potwierdzenia odbioru sporządzonego przez osobę dokonującą doręczenia (por. wyrok SN z 12 grudnia 1997 r., III RN 94/97; wyroki NSA: z 28 maja 1997 r., I SA/Gd 23/97; z 8 kwietnia 1998 r., I SA 1722/97; z 14 sierpnia 1998 r., I SA/Gd 1457/96). Brak informacji o miejscu pozostawienia zawiadomienia o możliwości odbioru przesyłki oraz o powtórnym jej awizowaniu oznacza niespełnienie warunków określonych w art. 44 § 2 i 3 k.p.a.. Uchybienie tym wymogom powoduje niemożność powołania się organu na domniemanie doręczenia z art. 44 § 4 k.p.a.. Jeżeli bowiem nie wiadomo czy zawiadomienie zostało zamieszczone zgodnie z czynnościami określonymi w § 2 i 3 art. 44 k.p.a., doręczenie nie może zostać uznane za skutecznie dokonane (por. postanowienia NSA z 25 stycznia 2007 r., I OSK 23/07; z 4 lutego 2010 r., II OZ 59/10; z 14 czerwca 2011 r., I OSK 935/11; wyrok NSA z 28 czerwca 2001 r., II SA 2871/00; wyrok SN z 22 lutego 2001 r., II RN 70/00).
W rozpoznawanej sprawie organ administracji nie wykazał, że operator pocztowy dopełnił obowiązków określonych w art. 44 § 2 i 3 k.p.a.. Nie odpowiedział na wezwanie do przedłożenia dokumentu potwierdzającego dopełnienie przez operatora pocztowego obowiązków określonych w art. 44 § 2 i 3 k.p.a. podczas doręczania skarżącej zaskarżonego postanowienia. Biorąc powyższe pod uwagę należało uznać, że w sprawie nie miało miejsca doręczenie zastępcze, a zaskarżone postanowienie zostało doręczone skarżącej 16 października 2017 r. (w dacie wydania jej przesyłki przez operatora pocztowego). W tej sytuacji skoro skarga na postanowienie z [...] została wniesiona 14 listopada 2017 r., to nie nastąpiło uchybienie terminowi do jej wniesienia. Wniosek skarżącej o przywrócenie terminu do wniesienia skargi nie jest zatem dopuszczalny.
Mając powyższe na względnie na mocy art. 88 p.p.s.a. sąd orzekł, jak w postanowieniu.
R.T.