Wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej w sprawie ze skargi na decyzję Okręgowego Inspektora Pracy w Ł. w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego wszczętego wnioskiem o wpisanie do ewidencji pracowników wykonujących pracę w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze
Uzasadnienie strona 2/2

Nie ulega wątpliwości, że w niniejszej sprawie radca prawny Z. N. ustanowiony został po wydaniu w sprawie wyroku oddalającego skargę i po sporządzeniu - na wniosek skarżącego (składany przez samego skarżącego osobiście) uzasadnienia tego wyroku. Uwzględniając zatem te okoliczności stwierdzić należy, iż do rozpatrzenia pozostaje kwestia złożonego wniosku w kontekście możliwości przyznania wnioskodawcy kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu na kolejnych etapach postępowania.

Istotne jest przy tym, że z treści § 2 pkt 1 rozporządzenia w sprawie opłat za czynności radców prawnych wynika, że zasądzając opłatę za czynności radcy prawnego z tytułu zastępstwa prawnego, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy pełnomocnika, a także charakter sprawy i wkład pracy pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. Brak jest zatem przeciwwskazań, aby odmawiać radcy prawnemu wynagrodzenia, o ile tylko ten udzielił stronie, dla której został ustanowiony z urzędu rzeczywistej pomocy prawnej. Pomoc ta polega na udzielaniu porad prawnych, sporządzaniu pism procesowych i opinii prawnych, występowaniu przed sądem.

W orzecznictwie sądów administracyjnych i literaturze przedmiotu z treści przepisów powoływanego rozporządzenia wywodzi się, że pełnomocnik ustanowiony w ramach przyznanego stronie prawa pomocy otrzymuje wynagrodzenie jedynie w związku z faktycznym (rzeczywistym) udzieleniem pomocy prawnej (por. m.in. postanowienie NSA z dnia 22 grudnia 2004 r., sygn. akt OZ 720/04; wyrok NSA z dnia 1 sierpnia 2010 r., sygn. akt I FSK 1648/08, postanowienie NSA z dnia 16 czerwca 2010 r., sygn. akt II FZ 143/10 oraz S. Babiarz, B. Dauter, M. Niezgódka-Medek, Koszty postępowania w sprawach administracyjnych i sądowoadministracyjnych, Warszawa 2007). Decyzja o przyznaniu pomocy prawnej oznacza, że Skarb Państwa przejmuje na siebie ciężar finansowy związany z wynagrodzeniem pełnomocnika z urzędu i że sąd, jako dysponent środków publicznych, odpowiada za zasadność i legalność ich wydatkowania. Oznacza to uprawnienie i obowiązek Sądu ustalenia, czy pomoc prawna rzeczywiście została udzielona.

W tym miejscu przywołać jeszcze należy art. 6 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (tj. Dz.U. z 2010 r., poz. 65) w myśl, którego zawód adwokata polega na świadczeniu pomocy prawnej, a w szczególności na udzielaniu porad prawnych, sporządzaniu opinii prawnych, opracowywaniu projektów aktów prawnych oraz występowaniu przed sądami i urzędami.

W niniejszej sprawie jak wskazano wyżej pełnomocnik został ustanowiony z urzędu już po wyroku sądu I instancji i sporządzeniu uzasadnienia tego wyroku na wniosek zgłoszony przez samego skarżącego. Ponieważ pełnomocnik ustanowiony w ramach przyznanego stronie prawa pomocy jak wynika z powyższych rozważań otrzymuje wynagrodzenie w związku z faktycznym udzieleniem stronie pomocy prawnej powinien wykazać, że podjął czynności mające na celu udzielenie realnej pomocy prawnej osobom, które ze względu na brak odpowiednich środków nie są w stanie ponieść, między innymi kosztów wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika.

Mając to wszystko na uwadze zdaniem referendarza sądowego, pełnomocnik strony w rozpatrywanej sprawie tak rozumianej pomocy prawnej skarżącemu nie udzielił. Udział profesjonalnego pełnomocnika sprowadził się bowiem w niniejszej sprawie w praktyce jedynie do przejrzenia akt sprawy. Zatem, w ocenie referendarza, nie może być mowy o jakimkolwiek nakładzie pracy w przyczynieniu się do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. W przedmiotowej sprawie brak jest więc dowodów, że wyznaczony radca prawny udzielił skarżącemu jakiejkolwiek pomocy prawnej przed sądem I instancji. W związku z powyższym żądanie pełnomocnika o zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu uznać należy za niezasadne, bowiem pomoc prawna de facto nie została udzielona.

W konsekwencji brak podstaw by przyznać wnioskodawcy koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w oparciu o przepisy rozporządzenia w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Mając powyższe na uwadze referendarz sądowy, na podstawie art. 250 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji postanowienia.

R.A.

Strona 2/2
Inne orzeczenia o symbolu:
6198 Inspekcja pracy
Inne orzeczenia z hasłem:
Prawo pomocy
Pełnomocnik procesowy
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
Inne orzeczenia ze skargą na:
Inspektor Pracy