Dnia 24 kwietnia 2018 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, Wydział III w składzie następującym: Asesor WSA : Małgorzata Kowalska po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2018 roku na posiedzeniu niejawnym wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi E. P. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] roku nr [...] w przedmiocie: utraty statusu osoby bezrobotnej oraz prawa do zasiłku dla bezrobotnych postanawia: odmówić przywrócenia terminu do wniesienia skargi.
Decyzją z dnia [...] roku Wojewoda [...] utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta Ł. z [...] roku w przedmiocie utraty przez E. P. statusu osoby bezrobotnej oraz prawa do zasiłku dla bezrobotnych. Powyższa decyzja została stronie doręczona, na wskazany przez nią adres do korespondencji, w trybunie awizo w dniu 16 stycznia 2018 roku.
W dniu 13 marca 2018 roku E. P. wystąpiła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi ze skargą na decyzję Wojewody [...] z [...] roku wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do złożenia skargi. W uzasadnieniu wniosku skarżąca wskazała, że skarżona decyzja, bez jej winy, nie została jej skutecznie przekazana. Decyzję odebrała osobiście w urzędzie pracy w dniu 12 marca 2018 roku.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek nie jest zasadny.
Zgodnie z art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.), dalej: "p.p.s.a" skargę do sądu wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie. W niniejszej sprawie bezspornym jest, że w wyniku fikcji doręczenia skarżona decyzja Wojewody [...] z [...] roku została skarżącej doręczona w dniu 16 stycznia 2018 r. i nie ma podstaw, aby doręczenie to w obecnym stanie sprawy podważać.
Stosownie do treści art. 86 § 1 p.p.s.a. jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Warunkiem przywrócenia terminu jest uprawdopodobnienie braku winy strony w jego uchybieniu, przy czym pojęcie winy jest tutaj rozumiane w sposób obiektywny wymagający od strony staranności postępowania. Brak winy w uchybieniu terminu powinien być oceniany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy. Zgodnie z treścią art. 87 § 1 p.p.s.a. pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. W piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu - art. 87 § 2 p.p.s.a.
W tym miejscu należy wskazać, że sąd może uwzględnić wniosek strony o przywrócenie uchybionego terminu do dokonania czynności procesowej jedynie wtedy, gdy ustalone zostanie, że uchybienie to nastąpiło bez jej winy. Ustawodawca nie wymaga w tym zakresie przeprowadzenia dowodu, uznając za wystarczające uprawdopodobnienie okoliczności świadczących o braku winy strony w uchybieniu terminu. Kryterium braku winy wynikające z art. 86 § 1 p.p.s.a. jako warunek przywrócenia terminu, wiąże się z obowiązkiem zachowania szczególnej staranności strony przy prowadzeniu własnych spraw. O braku winy w niedopełnieniu obowiązku zachowania terminu do dokonania czynności procesowej można mówić tylko w przypadku stwierdzenia, że dopełnienie obowiązku stało się niemożliwe z powodu przeszkody niedającej się przezwyciężyć. Oceniając wystąpienie powyższej przesłanki, sąd obowiązany jest przyjąć obiektywny miernik staranności, której można wymagać od każdego należycie dbającego o własne interesy. Oznacza to, że strona wnosząca wniosek, celem uprawdopodobnienia braku swojej winy w uchybieniu terminu, powinna wskazać na okoliczności, które nastąpiły nagle i niespodzianie, uniemożliwiając prawidłowe dokonanie czynności procesowej. Ponadto zgodnie z art. 87 § 2 p.p.s.a. konieczne jest wykazanie, że mimo dołożenia szczególnej oraz należytej staranności przy dokonywaniu czynności, do której strona jest zobowiązana, nie było możliwe przezwyciężenie przeszkody powstałej w dochowaniu terminu nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku (por. postanowienie NSA z 22 listopada 2013 r., sygn. akt: II FZ 989/13). Tymczasem skarżąca jako okoliczność uzasadniającą wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi wskazała wyłącznie, że z przyczyn od niej niezależnych, bez jej winy nie została jej przekazana kierowana do niej korespondencja. W tym miejscu należy wskazać, że decyzja organu II instancji została wysłana na wskazany przez skarżącą adres do korespondencji, pod którym wcześniej odbierała korespondencję w toku postępowania, strona nie wskazała okoliczności, z powodu których miałby to być adres nieprawidłowy, nieaktualny czy w inny sposób uniemożliwiający jej odebranie korespondencji. Ponadto również w skardze wskazała ten adres jako aktualny. Wniosek nie zawiera szczegółowego wyjaśnienia powodów spóźnienia we wniesieniu skargi, strona nie podała z jakich przyczyn - niezależnych od skarżącej - nie doszło do odebrania korespondencji.
Kryterium braku winy jako przesłanka zasadności wniosku o przywrócenie terminu wiąże się z obowiązkiem strony do szczególnej staranności przy dokonywaniu czynności procesowej. Sąd nie może postanowić o przywróceniu terminu, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa w trosce o swoje interesy zajęcie stanowiska odmiennego, uwzględniającego subiektywny miernik staranności wprowadziłoby do stosunków procesowych element niepewności. (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu z dnia 8 stycznia 2002 r. w sprawie sygn. akt II SA/Wr 1329/2001 opubl. w LexPolonica Maxima). Powoływanie się przez skarżącą na brak wiedzy dotyczącej wydania decyzji nie jest okolicznością uzasadniającą brak jej winy w uchybieniu terminu do złożenia skargi. Zachowanie strony w sprawie niniejszej nosi w ocenie sądu znamiona winy polegającej na niedbalstwie - braku należytej staranności przy prowadzeniu własnych spraw.
W tym stanie rzeczy należy uznać, że w niniejszej sprawie nie zachodzi przesłanka ustanowiona w art. 86 § 1 p.p.s.a., warunkująca przywrócenie uchybionego terminu, dlatego należało orzec jak w postanowieniu.
e.o.