Starszy Referendarz Sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Łodzi, w Wydziale III - Robert Adamczewski po rozpoznaniu 4 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku D.N. o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym poprzez zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi D.N. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z [...] znak [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za samowolne zajęcie pasa drogowego postanawia odmówić przyznania prawa pomocy D.Cz.
III SA/Łd 734/18
Uzasadnienie
D.N. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za samowolne zajęcie pasa drogowego.
W treści skargi strona sformułowała wniosek o przyznanie prawa pomocy, załączając formularz wniosku o przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej na druku "PPF".
Z oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku i dochodach wynikało, że skarżący prowadzi gospodarstwo domowe wspólnie z żoną dwojgiem dzieci (5 lat i 2 lata). Jest właścicielem domu o powierzchni 106 m2. Wskazał także na fakt posiadania samochodu osobowego marki Skoda Octavia o wartości ok. 10.000 zł. Oświadczył, że nie posiada żadnych oszczędności. Na dochody gospodarstwa domowego składają się: dochody z tytułu umów o pracę skarżącego i jej zony w łącznej wysokości 6.300 zł netto. Skarżący dodatkowo poinformował o ponoszonych wydatkach, wśród których wymieniła: koszt raty kredytu - 2.900 zł, jak wyjaśniła zaciągniętych na budowę domu oraz koszty opłat za media, leki wyżywienie inne. Łączna kwota wydatków z uwzględnieniem rat kredytów wynosi ok. 6.300 zł miesięcznie.
Referendarz Sądowy zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 243 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) [dalej: ustawa - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi], prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania. Jednocześnie ustawodawca w art. 246 § 1 powoływanej ustawy uzależnił przyznanie prawa pomocy od wykazania przez stronę, że nie ma ona środków na poniesienie jakichkolwiek kosztów postępowania (przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym) lub że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym).
Działając na podstawie art. 258 § 2 pkt 7 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi należy rozważyć, czy w świetle podanych okoliczności strona skarżąca spełnia przesłanki do przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym lub częściowym.
Prawo pomocy jest instytucją stanowiącą wyjątek od zasady ponoszenia kosztów postępowania przez strony postępowania. Z tego względu przesłanki zastosowania tej instytucji winny być interpretowane w sposób ścisły. Udzielenie prawa pomocy jest formą dofinansowania strony postępowania z budżetu państwa i powinno mieć miejsce tylko w sytuacjach, w których zdobycie przez stronę środków na sfinansowanie udziału w postępowaniu jest rzeczywiście, obiektywnie niemożliwe. Strona występująca na drogę postępowania sądowego winna mieć świadomość obowiązku ponoszenia kosztów tego postępowania, a wnosząc o zwolnienie z tego obowiązku musi uprawdopodobnić, w sposób bardzo rzetelny, okoliczności przemawiające za uwzględnieniem wniosku.
Dokonując analizy złożonego przez skarżącego oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku i dochodach, referendarz sądowy doszedł do przekonania, że wniosek o przyznanie prawa pomocy nie zasługuje na uwzględnienie.