Dnia 16 marca 2018 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział III W składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Małgorzata Łuczyńska po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2018 roku na posiedzeniu niejawnym wniosku J. M. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 23 listopada 2017 roku sygn. akt III SA/Łd 909/17 w sprawie ze skargi J. M. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] roku nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego postanawia: oddalić wniosek.
Wyrokiem z dnia 23 listopada 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę J. M. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego. Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczono pełnomocnikowi skarżącego w dniu 2 stycznia 2018 r.
W dniu 1 lutego 2018 r. (data stempla pocztowego na kopercie) skarżący wniósł osobiście sporządzoną skargę kasacyjną.
Postanowieniem z dnia 9 lutego 2018 r. Sąd odrzucił skargę kasacyjną.
W dniu 22 lutego 2018 r. wpłynął do Sądu wniosek skarżącego o przywrócenie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej wraz ze skargą kasacyjną przekazany przez Naczelny Sąd Administracyjny. Zarządzeniem z dnia 26 lutego 2018 r. wniosek pozostawiono w aktach sprawy.
Natomiast w dniu 27 lutego 2018 r. pełnomocnik skarżącego wniosła o przywrócenie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej, wyjaśniając, że skarżący udzielił jej pełnomocnictwa do konkretnej czynności w sprawie. Wskazała, że obejmowało ono wyłącznie reprezentowanie go przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Łodzi na rozprawie. Dalsze czynności skarżący podejmował sam, gdyż nie było to pełnomocnictwo do działania w sprawie. Pełnomocnik podkreśliła, że na prośbę skarżącego złożyła wniosek o sporządzenie uzasadnienia i po jego otrzymaniu w dniu 2 stycznia 2018 r. doręczyła skarżącemu dokumenty, na których nie było pouczenia w jaki sposób można złożyć skargę kasacyjną. Skarżący złożył skargę kasacyjną sam zachowując 30-dniowy termin. Pełnomocnik zaznaczyła, że jej pełnomocnictwo obejmowało określoną czynność do reprezentowania skarżącego na rozprawie, nie było pełnomocnictwem do prowadzenia sprawy. Do wniosku pełnomocnik załączyła pełnomocnictwo do złożenia skargi kasacyjnej i wniosku o przywrócenie terminu oraz skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W myśl art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 t.j. ze zm.) - dalej: "p.p.s.a", przywrócenie terminu przez sąd następuje, jeżeli strona nie dokonała czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy. Z wnioskiem o przywrócenie terminu strona występuje w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu, przy czym winna uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu (art. 87 § 1 i 2 p.p.s.a.).
W rozpoznawanej sprawie strona złożyła wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej w ciągu siedmiu dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu. W dniu 20 lutego 2018 r. pełnomocnik skarżącego odebrała odpis postanowienia o odrzuceniu skargi kasacyjnej, natomiast w dniu 27 lutego 2018 r. złożyła skargę kasacyjną wraz z przedmiotowym wnioskiem.
Rozważenia wymagało zatem, czy strona skarżąca uprawdopodobniła, że uchybienie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej nastąpiło bez jej winy.
W orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się, że brak winy w uchybieniu terminu powinien być oceniany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy. Uprawdopodobnienie braku winy oznacza wykazanie takich okoliczności, które mimo spełnienia obowiązku zachowania należytej staranności, uniemożliwiły wnioskującemu terminowe dokonanie czynności, gdyż były nie do przewidzenia lub nie do przezwyciężenia, nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku (J.P.Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2006, s. 226; postanowienie NSA z dnia 2 października 2002 r., sygn. akt V SA 793/03, Mon. Praw. 2002, nr 23, s. 1059). Jak podkreśla się w orzecznictwie (np. wyroki NSA: z dnia 14 stycznia 2000 r., sygn. akt I SA/Gd 794/99; Lex nr 40381; z dnia 2 lutego 2000 r., sygn. akt SA/Sz 2125/98; Lex nr 39797; z dnia 19 września 2000 r., sygn. akt I SA 1072/00; Lex nr 55307) o braku winy można mówić tylko w przypadku stwierdzenia, że dopełnienie obowiązku było niemożliwe z powodu przeszkody nie do przezwyciężenia, tj. że strona nie mogła tej przeszkody usunąć nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku. Przy czym przy ocenie winy lub jej braku, należy wziąć pod uwagę nie tylko okoliczności, które uniemożliwiły stronie dokonanie czynności w terminie, lecz także okoliczności świadczące o podjęciu lub nie podjęciu przez nią działań mających na celu zabezpieczenie się w dotrzymaniu terminu (por. postanowienie SN z dnia 6 października 1998r., sygn. akt II CKN 8/98, Lex nr 50679).