Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. R. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] września 2014 r., nr [...], w przedmiocie długu celnego, w zakresie zażalenia skarżącego na postanowienie z dnia 14 stycznia 2015 r. postanawia: odrzucić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 14 stycznia 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie odrzucił skargę A. R. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] września 2014 r., nr [...], w przedmiocie długu celnego. Przyczyną odrzucenia skargi było nieuiszczenie wpisu w terminie.
W terminie otwartym do wniesienia skargi kasacyjnej skarżący wniósł pismo, datowane na 27 stycznia 2015 r., zatytułowane jako zażalenie, w którym zakwestionował postanowienie o odrzuceniu skargi i zarzucił, że wezwanie do uiszczenia wpisu powinno być wysłane do uczestnika postępowania, skoro skarżący nie odebrał przesyłki pocztowej z wezwaniem. W piśmie zawarto również wniosek o przywrócenie terminu.
W związku z wątpliwościami co do charakteru pisma sąd wezwał skarżącego do złożenia wyjaśnień w tym przedmiocie. W odpowiedzi, udzielonej pismem z dnia 24 lutego 2015 r. skarżący wyjaśnił, że jego pismo z 27 stycznia 2015 r. stanowi zażalenie na postanowienie o odrzuceniu skargi oraz wniosek o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu od skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Obowiązujące przepisy o postępowaniu sądowoadministracyjnym (ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej jako: p.p.s.a.) przewidują dwa odrębne środki odwoławcze: skargę kasacyjną i zażalenie. Z art. 173 § 1 p.p.s.a. wynika, że skarga kasacyjna przysługuje od wydanego przez WSA wyroku oraz postanowienia kończącego postępowanie w sprawie.
W badanej sprawie skarżący wniósł zażalenie od postanowienia sądu z dnia 14 stycznia 2015 r. o odrzuceniu skargi. Jest to postanowienie kończące postępowanie w sprawie, od którego, jak wyraźnie wskazuje przywołany przepis, służy skarga kasacyjna, a nie zażalenie. Doręczając kwestionowane postanowienie sąd prawidłowo pouczył skarżącego o przysługującym środku zaskarżenia.
W tej sytuacji zażalenie skarżącego należy uznać za niedopuszczalne i jako takie odrzucić na podstawie art. art. 178 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a.
Na marginesie należy zauważyć, że wobec wyraźnie określonej woli skarżącego, przy prawidłowym pouczeniu ze strony sądu, nie ma możliwości potraktowania pisma z 27 stycznia 2015 r. jako skarga kasacyjnej od postanowienia sądu z dnia 14 stycznia 2015 r. Jednakże nawet przy takiej interpretacji, pismo skarżącego nie mogłoby uzyskać biegu procesowego, bowiem skarżący sporządził pismo osobiście, podczas gdy skarga kasacyjna powinna być wniesiona przez pełnomocnika profesjonalnego (art. 175 p.p.s.a.), o czym również skarżący był prawidłowo pouczony.
W związku z powyższym Sąd postanowił jak w sentencji.