Starszy Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie - Anna Puton-Mazurkiewicz po rozpoznaniu w dniu 9 marca 2016 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku J. K. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi J. K. na akt Komendanta Policji z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania należności z tytułu dojazdu do miejsca pełnienia służby postanawia: umorzyć postępowanie z wniosku J. K. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.
W złożonej skardze skarżący zwrócił się m.in. z wnioskiem o zwolnienie od kosztów sądowych.
Referendarz sądowy stwierdził, co następuje:
W sprawie niniejszej strona wniosła skargę na akt Komendanta Policji w przedmiocie odmowy przyznania należności z tytułu dojazdu do miejsca pełnienia służby. Zgodnie z art. 239 § 1 pkt 1 lit. d ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. : Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., nie ma obowiązku uiszczania kosztów sądowych strona wnosząca skargę na działanie, bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach ze stosunków pracy i stosunków służbowych. Sprawa, w której skarżący wniósł skargę, mieści się w kategorii spraw wymienionych w powołanym przepisie, w związku z czym strona jest w tej sprawie zwolniona z mocy ustawy z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych. Nie ma zatem podstaw do wydania orzeczenia w przedmiocie przyznania (bądź odmowy) prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych, ponieważ w niniejszej sprawie skarżącemu przysługuje zwolnienie ustawowe z obowiązku ich ponoszenia.
Zgodnie z art. 249a p.p.s.a., jeżeli strona cofnie wniosek lub rozpoznanie wniosku stało się zbędne, postępowanie w zakresie prawa pomocy umarza się. W ocenie referendarza postępowanie o przyznanie skarżącemu prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych stało się zbędne, ponieważ w przedmiotowej sprawie skarżącemu przysługuje zwolnienie z mocy ustawy z obowiązku ich ponoszenia.
Mając powyższe na uwadze oraz na podstawie art. 249a w związku z art. 258 § 2 pkt 7 i art. 239 § 1 pkt 1 lit. d p.p.s.a., orzeczono jak na wstępie.