Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak po rozpoznaniu w dniu 12 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym ze skargi M. D. oraz A. D. reprezentowanej przez przedstawiciela ustawowego M. D. na decyzję Wojewody z dnia [...] lutego 2018 r., nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego w zakresie wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi postanawia: odmówić przywrócenia terminu do wniesienia skargi.
Pismem z dnia 23 marca 2018 r. (29 marca 2018 r. data wpływu) M. D. oraz A. D. reprezentowana przez przedstawiciela ustawowego M. D., wniosły do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na decyzję Wojewody z dnia 16 lutego 2018 r., nr [...], w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego. Zaskarżona decyzja została doręczona w dniu 21 lutego 2018 r. co wynika ze zwrotnego potwierdzenia odbioru przesyłki listowej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie postanowieniem z dnia 27 czerwca 2018 r. skargę jako wniesioną z uchybieniem terminu do jej wniesienia, odrzucił.
Pismem z dnia 1 sierpnia 2018 r. M. D. wniosła o przywrócenie terminu do wniesienia skargi. W uzasadnieniu wniosku skarżąca wskazała, że uchybienie terminu do wniesienia skargi nie zaszło z jej winy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył co następuje:
Wniosek o przywrócenie terminu nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z art. 85 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., czynność w postępowaniu sądowym podjęta przez stronę po upływie terminu jest bezskuteczna. Stosownie natomiast do art. 86 § 1 p.p.s.a., jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. W piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu (art. 87 § 1 i 2 p.p.s.a.).
W świetle ugruntowanego w tej kwestii orzecznictwa sądowoadministracyjnego panuje jednolity pogląd, że przywrócenie terminu ma charakter wyjątkowy i nie jest możliwe, jeżeli strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa. Wniosek o przywrócenie terminu może być skuteczny, gdy uchybienie terminu nastąpiło wskutek przeszkody, której strona nie mogła usunąć, nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku. (por. postanowienie NSA 12 września 2013 r., II FZ 717/13 Lex nr 1364186; postanowienie NSA z 22 listopada 2013 r., II FZ 988/13, Lex nr 1394970, postanowienie NSA z 27 maja 2014 r., II GZ 223/14 CBOSA).
Uchybienie terminu do wniesienia skargi w przedmiotowej sprawie jest bezsporne, wobec czego zasadnym było złożenie wniosku o jego przywrócenie. Pomimo, że wniosek taki został złożony w terminie przewidzianym w art. 87 § 1 p.p.s.a., to skarżąca nie uprawdopodobniła braku winy w uchybieniu temu terminowi, Oceniając w tym kontekście wniosek skarżącej, nie można przyjąć, że uchybienie przez nią terminowi było niezawinione. Zauważyć przede wszystkim należy, że w uzasadnieniu wniosku o przywrócenie terminu skarżąca w zasadzie ograniczyła się tylko do stwierdzenia, że jest matką samotnie wychowującą dziecko. Dalsza część uzasadnienia wniosku jest natomiast powtórzeniem stanowiska zawartego w skardze i stanowi zarzuty co do prawidłowości przebiegu postępowania administracyjnego i legalności zaskarżonej decyzji. Zdaniem sądu, podnoszoną przez skarżącą argumentację należy uznać za całkowicie chybioną. Uniknięcie negatywnych skutków dokonania czynności po upływie terminu zakreślonego dla jej wykonania wymaga uprawdopodobnienia nie tylko braku winy umyślnej ale także lżejszej jej postaci, to jest niedbalstwa, rozumianego jako niedołożenie należytej staranności do załatwiania własnych spraw. Brak winy w uchybieniu terminowi powinien być oceniany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy, według obiektywnego miernika staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o swoje interesy.
Brak jest zatem podstaw do przyjęcia, że skarżąca uchybiła terminowi do dokonania czynności bez swojej winy, wobec czego uznać należy, że nie zostały spełnione ustawowe warunki do jego przywrócenia.
Mając na uwadze powyższe Sąd odmówił przywrócenia terminu do wniesienia skargi i orzekł jak w sentencji postanowienia na podstawie art. 86 § 1 w zw. z art. 87 § 2 p.p.s.a.