Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi L. S. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w B. P. z dnia [...] stycznia 2012 r., Nr [...], w przedmiocie określenia kwoty długu celnego podlegającej retrospektywnemu zaksięgowaniu, w zakresie wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi postanawia: przywrócić skarżącemu termin do wniesienia skargi.
Zaskarżoną do sądu decyzją z dnia [...] stycznia 2012 r., Nr [...], Dyrektor Izby Celnej w B. P. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w L. z dnia [...] września 2011 r., określającą kwotę długu celnego podlegającą retrospektywnemu zaksięgowaniu. Decyzja została doręczona skarżącemu w dniu 27 stycznia 2012 r.
Pismem datowanym na [...] marca 2012 r. L. S. wniósł na powyższą decyzję skargę do sądu administracyjnego. Pismo zostało nadane za pośrednictwem poczty w dniu 6 marca 2012 r. Do skargi został dołączony wniosek o przywrócenie terminu do złożenia skargi (błędnie określonej jako: "odwołanie"). Skarżący umotywował swój wniosek faktem, iż był obłożnie chory i nie mógł wnieść skargi w przepisanym terminie. Do wniosku dołączono zaświadczenie lekarskie. W zaświadczeniu wpisano jako rozpoznanie: "W dniach [...].02.2012 r. leczony z powodu ostrej infekcji z zaleceniem bezwzględnego leżenia".
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Celnej wniósł o jej odrzucenie, jako wniesionej po terminie, względnie o jej oddalenie, w razie przywrócenia terminu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
W badanej sprawie doszło niewątpliwie do przekroczenia terminu do wniesienia skargi. Skarżona do sądu decyzja została doręczona osobiście skarżącemu w dniu 27 stycznia 2012 r. Termin do wniesienia skargi upłynął bezskutecznie w dniu 27 lutego 2012 r. (uwzględniając dni ustawowo wolne od pracy). Skarga nadana na poczcie w dniu 6 marca 2012 r. została wniesiona po terminie.
W ocenie sądu wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi zasługuje na uwzględnienie.
W świetle art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej jako: p.p.s.a.) jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Warunki, które muszą być spełnione aby uchybiony termin mógł zostać przywrócony określa art. 87 p.p.s.a. Z przepisu tego wynika, iż pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. W piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu, Równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie.
Badając wniosek pod kątem przesłanek określonych w przytoczonym przepisie, sąd doszedł do przekonania, że skarżący spełnił określone ustawowo przesłanki przywrócenia terminu.
Po pierwsze, skarżący złożył stosowny wniosek w zawitym terminie 7 dni, licząc od daty, gdy ustała przyczyna, która spowodowała uchybienie terminu. Z dołączonego do wniosku zaświadczenia lekarskiego wynika, że skarżący pozostawał chory do dnia 29 lutego 2012 r. Nadając przesyłkę zawierającą wniosek w placówce pocztowej w dniu 6 marca 2012 r., zachował wspomniany termin.
Po drugie - skarżący dopełnił czynności, dla której termin był wyznaczony - wraz z wnioskiem złożył skargę do sądu administracyjnego na decyzję Dyrektora Izby Celnej.
Po trzecie wreszcie - skarżący uprawdopodobnił, że uchybienie terminu nastąpiło bez jego winy. Jako przyczynę uchybienia terminu do wniesienia skargi skarżący podał swoją chorobę, co potwierdza załączone do skargi zaświadczenie lekarskie. Sąd nie ma podstaw do kwestionowania stwierdzeń podanych w zaświadczeniu lekarskim, wystawionym przez uprawnionego lekarza. Z zaświadczenia wynika zalecenie "bezwzględnego leżenia".
Zdaniem sądu są to okoliczności, które w wystarczającym stopniu wykazują prawdopodobieństwo braku winy skarżącego w nie wniesieniu skargi w ustawowym terminie. Oceniając te okoliczności sąd kierował się dwiema dyrektywami: po pierwsze art. 86 p.p.s.a. nie wymaga udowodnienia braku winy, lecz tylko uprawdopodobnienia tej okoliczności, co wskazuje na konieczność mniej restrykcyjnej oceny sytuacji. Po drugie - naczelną regułą działań sądu powinna być maksyma in dubio pro actione, z której wynika m.in. konieczność rozstrzygania wątpliwości na korzyść dopuszczalności skargi i dążenia do merytorycznego rozpoznania spraw, w której wniesiono skargę, o ile nie oznaczałoby to wykroczenia poza ramy wyznaczone przepisami obowiązującej procedury.
W konkluzji: skoro w ocenie sądu skarżący spełnił ustawowo określone przesłanki przywrócenia terminu do wniesienia skargi, należało orzec jak w sentencji postanowienia, na podstawie art. 86 i 87 p.p.s.a.