Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Tchórzewska po rozpoznaniu w dniu 5 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi D. W. na decyzję Dyrektora Wojewódzki Inspektor Sanitarny z dnia [...] lutego 2018 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej w związku z wytwarzaniem i wprowadzaniem do obrotu środków zastępczych na skutek sprzeciwu od postanowienia referendarza sądowego z dnia 5 lipca 2018 r. postanawia: utrzymać w mocy postanowienie referendarza sądowego z dnia 5 lipca 2018 r.
W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na decyzję Dyrektora Wojewódzki Inspektor Sanitarny skarżący D. W. wniósł o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych. W uzasadnieniu wniosku skarżący podał, że od dnia 21 lutego 2018 r. przebywa w areszcie śledczym, a przed osadzeniem utrzymywał się z prac dorywczych. W areszcie nie otrzymał żadnej propozycji odpłatnej pracy. Skarżący wskazał, że w skład jego majątku wchodzi dom o powierzchni [...] m2 i wartości około [...] zł. Poza tym skarżący nie posiada innego majątku nieruchomego, ani żadnych zasobów finansowych. Samodzielnie prowadzi gospodarstwo domowe. W zakresie stałych zobowiązań i wydatków skarżący podał alimenty w wysokości [...] zł oraz opłaty za media związane z domem w kwocie [...]zł.
Postanowieniem z dnia 5 lipca 2018 r. referendarz sądowy odmówił przyznania prawa pomocy.
W uzasadnieniu postanowienia podniesiono, że ciężar dowodu spełnienia przesłanek przyznania prawa pomocy, określonych art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. spoczywa na osobie ubiegającej się o uzyskanie takiego prawa. Podejmując decyzję o przyznaniu prawa pomocy należy opierać się na dokładnych danych dotyczących sytuacji materialnej i rodzinnej, wysokości dochodów i obciążeń finansowych strony wnioskującej o prawo pomocy. Obowiązkiem zaś strony ubiegającej się o przyznanie prawa pomocy jest, przy zachowaniu należytej staranności, wyczerpujące wykazanie swojej szeroko pojętej sytuacji materialnej. Ocena możliwości poniesienia przez stronę kosztów sądowych jest uzależniona od tego, co zostanie przez stronę wykazane. Oświadczenie skarżącego złożone na urzędowym formularzu było niewystarczające do oceny możliwości poniesienia przez skarżącego kosztów sądowych w przedmiotowej sprawie. W urzędowym formularzu wniosku o przyznanie prawa pomocy skarżący podał, że nie uzyskuje żadnych dochodów, a jednocześnie wskazał, że opłaca alimenty i wydatki związane z utrzymaniem domu. Należało zatem wyjaśnić, z jakich środków finansowych pokrywa wymienione zobowiązania finansowe. Ponadto wobec faktu reprezentowania skarżącego przez profesjonalnego pełnomocnika w postępowaniu administracyjnym i sądowoadministracyjnym konieczne było ustalenie czy skarżący dokonywał zapłaty wynagrodzenia za świadczone przez niego usługi prawne, jeśli tak, to jakie były to kwoty i z jakich źródeł finansowych pochodziły. Jednakże skarżący nie wykonał wezwania do złożenia dodatkowych oświadczeń i dokumentów, co spowodowało, że skarżący nie ujawnił w pełni swej sytuacji materialnej. Natomiast niewywiązanie się przez stronę z obowiązku złożenia dokumentów źródłowych i dodatkowych oświadczeń, które pozwoliłyby na dokładną analizę jej sytuacji materialnej, uzasadnia odmowę przyznania prawa pomocy.
D. W. wniósł sprzeciw od postanowienia referendarza sądowego z dnia 5 lipca 2018 r., domagając się przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym, poprzez zwolnienie od kosztów sądowych. Skarżący podniósł, że ujawnił w pełni swoją sytuację materialną, która kwalifikuje go do uzyskania prawa pomocy oraz złożył żądane oświadczenie, które zostało dołączone do pisma pełnomocnika skarżącego z dnia 22 maja 2018 r.