Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi H. P. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] sierpnia 2010 r., znak: [...], w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania zakończonego decyzją o odmowie przyznania dodatku pielęgnacyjnego postanawia: umorzyć postępowanie.
Pismem z dnia [...] września 2010 r. H. P. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na decyzję Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego z dnia [...] sierpnia 2010 r., znak: [...], w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania zakończonego decyzją z dnia [...] lipca 2008 r. w przedmiocie przyznania dodatku pielęgnacyjnego. Podstawą wznowienia postępowania miało być ujawnienie nowych istotnych dla sprawy okoliczności faktycznych, istniejących w dniu wydania decyzji, a nie znanych organowi.
W odpowiedzi na skargę Prezes KRUS wniósł o jej oddalenie. W piśmie procesowym z dnia [...] listopada 2010 r. organ poinformował o śmierci skarżącej oraz przedstawił kserokopię aktu zgonu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Śmierć strony w toku postępowania sądowoadministracyjnego wywołuje różne skutki procesowe, w zależności od przedmiotu postępowania. Zasadniczo śmierć strony powoduje zawieszenie postępowania z urzędu (art. 124 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej jako p.p.s.a.). Zgodnie jednak z art. 124 § 3 p.p.s.a. nie zawiesza się postępowania w razie śmierci strony, jeżeli przedmiot postępowania odnosi się wyłącznie do praw i obowiązków ściśle związanych z osobą zmarłego. W takiej sytuacji śmierć strony skutkować będzie umorzeniem postępowania, na podstawie art. 161 § 1 pkt 2 p.p.s.a. Zgodnie z tym przepisem sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania w razie śmierci strony, jeżeli przedmiot postępowania odnosi się wyłącznie do praw i obowiązków ściśle związanych z osobą zmarłego, chyba że udział w sprawie zgłasza osoba, której interesu prawnego dotyczy wynik tego postępowania.
W badanej sprawie przedmiotem skargi jest decyzja odmawiająca wznowienia postępowania zakończonego decyzją o odmowie przyznania dodatku pielęgnacyjnego.
W świetle art. 27 ust. 1 ustawy z 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U. z 2008 r., Nr 50, poz. 291, z późn. zm.) do emerytury lub renty rolniczej z ubezpieczenia przysługuje dodatek pielęgnacyjny na zasadach i w wysokości określonej w przepisach emerytalnych. Ustawa odsyła zatem w tym zakresie do ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227, z późn. zm.; dalej jako: ustawa emerytalna). Z art. 75 ust. 1 ustawy emerytalnej wynika, że dodatek pielęgnacyjny przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty, jeżeli osoba ta została uznana za całkowicie niezdolną do pracy oraz do samodzielnej egzystencji albo ukończyła 75 lat życia.
Analiza przytoczonych przepisów emerytalnych wskazuje, że dodatek pielęgnacyjny jest świadczeniem o charakterze ściśle osobistym, przysługującym indywidualnej osobie uprawnionej do emerytury lub renty. W badanej sprawie skarżąca wywodziła swoje uprawnienie do dodatku z faktu ukończenia 75 lat życia.
W związku z powyższym, w analizowanej sprawie nie może dojść do następstwa prawnego po zmarłej stronie, co w konsekwencji powoduje konieczność umorzenia postępowania na podstawie art. 161 § 1 pkt 2 p.p.s.a.
Z tych względów, na podstawie cytowanego przepisu, orzeczono jak w sentencji postanowienia.