Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Maria Wieczorek po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A.S. na decyzję Wojewody z dnia [...] listopada 2007 r. znak [...] w przedmiocie wymeldowania - w zakresie wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi postanawia odrzucić wniosek.
A.S. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na decyzję Wojewody z dnia [...] listopada 2007 r. znak [...] w przedmiocie wymeldowania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny, stwierdził, że skarżąca mimo wezwania uchybiła terminowi do uiszczenia wpisu od skargi i postanowieniem z dnia 12 marca 2008 r. odrzucił skargę. Postanowienie zostało doręczone skarżącej dniu 25 marca 2008 r.
Następnie pismem z dnia 14 kwietnia 2008 r. skarżąca wniosła o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu, który uiściła z opóźnieniem. W uzasadnieniu wniosku wskazała na swoją niepełnosprawność i konieczność korzystania z pomocy innych osób.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek nie może zostać rozpatrzony merytorycznie, bez względu na okoliczności podane w jego uzasadnieniu.
Zgodnie z art. 86 § 1 ppsa - jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, Sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Stosownie zaś do art. 87 § 1 ppsa - pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu.
Skarżąca powinna była wiedzieć, uiszczając wpis, że dopuściła się uchybienia terminu. Przyjąć należy, że skoro uiszczając wpis wiedziała, że czynność ta jest spóźniona, powinna niezwłocznie wystąpić do sądu ze stosownym wyjaśnieniem. Jeśli skarżąca nie miała świadomości skutków swego opóźnienia, to zyskała ją po otrzymaniu postanowienia o odrzucenia skargi.
Gdyby nawet przyjąć, w sposób najkorzystniejszy dla skarżącej, iż o uchybieniu terminowi i jego skutkach dowiedziała się dopiero z postanowienia Sądu o odrzuceniu skargi, a więc w dniu jego doręczenia (25 marca 2008 r.), to i tak termin na wniesienie wniosku o przywrócenie terminu upłynąłby bezskutecznie w dniu 1 kwietnia 2008 r. W każdym wypadku złożenie takiego wniosku w dniu 14 kwietnia 2008 r. jest spóźnione, jako dokonane z przekroczeniem wyżej wskazanego 7 - dniowego terminu. Zachodzi zatem negatywna przesłanka merytorycznego rozpoznania wniosku.
Skarżąca nie musi mieć wiedzy prawniczej, skutkującej dobraniem stosownych narzędzi proceduralnych, umożliwiających formalne przeprowadzenie postępowania w sprawie przywrócenia terminu dokonania czynności procesowej. Jednak powinna wykazać należytą staranność wymaganą od każdego uczestnika postępowania sądowego, a Sąd powinien przyjąć obiektywny miernik staranności, której można wymagać od każdego należycie dbającego o swoje interesy.
Skarżąca powinna była niezwłocznie usprawiedliwić spóźnienie, a więc wskazując uchybienie, wyjaśnić jego przyczyny, w taki sposób, w jaki była zdolna to uczynić. Wiedza o konieczności jak najszybszego usprawiedliwienia się z niedochowania znanego i ważnego terminu, należy do kanonu wiedzy życiowej, której znajomości trzeba wymagać od każdej odpowiedzialnej osoby.
Pisma osoby działającej bez udziału profesjonalnego pełnomocnika, nie muszą być sformalizowane, w razie ich niejasności Sąd ustali rzeczywistą ich osnowę, wezwie do uzupełnienia stwierdzonych braków i udzieli niezbędnych pouczeń (art. 6 ppsa). Skarżąca zachowała jednak przez kilka tygodni bierność, i nawet znając już stanowisko Sądu, z niezrozumiałą opieszałością złożyła przedmiotowy wniosek.
Skarżąca po raz kolejny uchybiła w ten sposób ustawowemu terminowi, tym razem do złożenia wniosku o przywrócenie terminu (art. 87 § 1 ppsa). Zgodnie zaś art. 88 ppsa - spóźniony wniosek o przywrócenie terminu sąd odrzuci na posiedzeniu niejawnym.
Tym samym, wobec złożenia spóźnionego wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi, na podstawie art. 88 ppsa należało orzec jak w postanowieniu.