Starszy referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie - Anna Puton-Mazurkiewicz po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi L. F. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie długu celnego - w zakresie wniosku L. F. z dnia 3 stycznia 2018 r. w przedmiocie prawa pomocy postanawia: umorzyć postępowanie w przedmiocie prawa pomocy w zakresie wniosku L. F. z dnia 3 stycznia 2018 r.
Postanowieniem z dnia 3 kwietnia 2017 r. referendarz sądowy przyznał skarżącemu prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata. Na tej podstawie Okręgowa Rada Adwokacka w [...] wyznaczyła dla strony adwokata P. K. (pismo z 18 maja 2017 r.). Wyznaczony pełnomocnik reprezentował stronę w postępowaniu przed sądem administracyjnym w pierwszej instancji, a następnie sporządził opinię o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 14 września 2017 r. oddalającego wniesioną przez skarżącego skargę. Opinia ta została przesłana skarżącemu za pismem z dnia 19 grudnia 2017 r. Skarżący po zapoznaniu się z pisemną opinią pełnomocnika, w dniu 3 stycznia 2018 r. (data nadania w urzędzie pocztowym) złożył pismo z wnioskiem o zmianę ustanowionego pełnomocnika z urzędu, celem wniesienia skargi kasacyjnej. Podniósł, że wyznaczony pełnomocnik nie spełnił jego oczekiwań, ponieważ nie powiadomił go o terminie rozprawy i nie znalazł podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej.
Referendarz sądowy stwierdził, co następuje:
Stosownie do art. 249a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., jeżeli strona cofnie wniosek lub rozpoznanie wniosku stało się zbędne, postępowanie w sprawie przyznania prawa pomocy umarza się.
Zdaniem referendarza w sprawie zachodzi przesłanka obligująca do umorzenia postępowania w przedmiocie prawa pomocy, ponieważ rozpoznanie wniosku skarżącego z dnia 3 stycznia 2018 r. stało się zbędne. Podnieść należy, że postanowieniem z dnia 3 kwietnia 2017 r. skarżącemu zostało przyznane prawo pomocy w całkowitym zakresie, zgodnie z jego wnioskiem z dnia 27 lutego 2017 r., złożonym na urzędowym formularzu "PPF". Skarżący nie wniósł na to postanowienie sprzeciwu, w związku z czym stało się ono prawomocne. W stosunku do strony, której przyznano prawo pomocy w zakresie obejmującym m.in. ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika, działanie Sądu sprowadza się do wystąpienia do organu właściwej korporacji prawniczej o wyznaczenie dla strony pełnomocnika z urzędu. Jeżeli wyznaczony pełnomocnik nie spełnił oczekiwań strony, bądź strona ma zastrzeżenia do sposobu reprezentowania jej interesów przez wyznaczonego pełnomocnika, może zwrócić się do organu samorządu zawodowego - w niniejszej sprawie do okręgowej rady adwokackiej - o jego zmianę.
Natomiast Sąd (referendarz sądowy), nie może uwzględnić kolejnego wniosku o ustanowienie adwokata, ponieważ uprawnienie strony zostało w tym zakresie zrealizowane. Orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe, a w przypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby (art. 170 p.p.s.a.). Wydanie postanowienia z dnia 3 kwietnia 2017 r. przyznającego stronie prawo pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata ma zatem ten skutek, że rozpoznanie ponownego wniosku w zakresie ustanowienia adwokata stało się zbędne. Nie można bowiem po raz drugi ustanowić dla strony adwokata, skoro żądanie skarżącego w tym zakresie realizuje postanowienie z dnia 3 kwietnia 2017 r.
Z tych względów oraz na podstawie art. 249a w zw. z art. 170 i art. 258 § 1 i § 2 pkt 7 p.p.s.a. należało orzec, jak na wstępie.