Starszy Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie - Anna Puton-Mazurkiewicz po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2017 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku W. K. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym przez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego w sprawie ze skargi W. K. na decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu składek postanawia: I.Przyznać W. K. prawo pomocy w zakresie częściowym przez ustanowienie radcy prawnego, którego wyznaczy Rada Okręgowej Izby Radców Prawnych. II.Umorzyć postępowanie z wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie dotyczącym zwolnienia od kosztów sądowych.
W piśmie z dnia 4 stycznia 2017 r., skarżąca zwróciła się o ustanowienie radcy prawnego z urzędu. Na wezwanie referendarza skarżąca załączyła urzędowy formularz wniosku o przyznanie prawa pomocy, w którym zaznaczyła, że domaga się zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia radcy prawnego.
Referendarz sądowy stwierdził, co następuje:
Na wstępie podnieść należy, że merytorycznemu rozpoznaniu podlega jedynie wniosek skarżącego w zakresie ustanowienia radcy prawnego, ponieważ skarżąca na podstawie art. 239 § 1 pkt 1 lit. e ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., jest w tej sprawie zwolniona z mocy ustawy z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych.
Stosownie do art. 262 p.p.s.a. przepisy o przyznaniu prawa pomocy, w zakresie dotyczącym zastępstwa prawnego na zasadach prawa pomocy, mają odpowiednie zastosowanie do stron korzystających z ustawowego zwolnienia od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych. W myśl art. 246 ( 1 pkt 2 p.p.s.a., przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie częściowym - gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Żądanie ustanowienia radcy prawnego jest żądaniem przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym (art. 245 ( 3 p.p.s.a.).
Przedstawiona we wniosku o przyznanie prawa pomocy oraz wynikająca z akt sprawy sytuacja materialna i zdrowotna skarżącej, uprawnia do stwierdzenia, że wykazała przesłanki przyznania prawa pomocy określone art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. Skarżąca jest osobą prowadzącą jednoosobowe gospodarstwo domowe, posiadającą orzeczenie lekarskie stwierdzające [...] stopień niepełnosprawności, utrzymującą się z zasiłku wypłacanego przez pomoc społeczną w kwocie [...] zł miesięcznie. Skarżąca nie posiada majątku nieruchomego, ani żadnych zasobów finansowych. Uzyskiwany przeznacza na wydatki związane z leczeniem i bieżące utrzymanie.
W świetle przytoczonych okoliczności (niski dochód, brak majątku, który mógłby służyć pozyskaniu środków finansowych na opłacenie kosztów postępowania, wydatkowanie znacznych kwot na leczenie w związku z orzeczonym znacznym stopniem niepełnosprawności) uznać należy, że skarżąca nie jest w stanie uiścić kosztów wynagrodzenia należnego profesjonalnemu pełnomocnikowi za prowadzenie sprawy bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie. Powyższe uzasadnia przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym ustanowienie radcy prawnego.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 w związku z art. 262 i art. 258 ( 1 i § 2 pkt 7 p.p.s.a., należało orzec jak w pkt I postanowienia.
Odnosząc się do wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych zauważyć należy, że strona wniosła skargę na decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne. Zgodnie z art. 239 § 1 pkt 1 lit. e p.p.s.a., nie ma obowiązku uiszczania kosztów sądowych strona wnosząca skargę na działanie, bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych. Sprawa, w której skarżąca wniosła skargę, mieści się w kategorii spraw wymienionych w powołanym przepisie, w związku z czym strona jest w tej sprawie zwolniona z mocy ustawy z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych.
Zgodnie z art. 249a p.p.s.a., jeżeli strona cofnie wniosek lub rozpoznanie wniosku stało się zbędne, postępowanie w zakresie prawa pomocy umarza się. W ocenie referendarza postępowanie o przyznanie skarżącej prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych stało się zbędne, ponieważ w przedmiotowej sprawie skarżącej przysługuje zwolnienie z mocy ustawy z obowiązku ich ponoszenia.
Mając powyższe na uwadze oraz na podstawie art. 249a w związku z art. 239 § 1 pkt 1 lit. e p.p.s.a. i art. 258 § 1 i § 2 pkt 7 p.p.s.a., orzeczono jak w pkt II postanowienia.