Wniosek o przyznanie tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu wynagrodzenia za sporządzenie i wniesienie skargi kasacyjnej w sprawie ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Celnej w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji w sprawie określenia kwoty długu celnego
Sentencja

Starszy referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie Anna Puton-Mazurkiewicz po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2017 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku radcy prawnego E. K. o przyznanie tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu wynagrodzenia za sporządzenie i wniesienie skargi kasacyjnej w sprawie ze skargi A. R. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji w sprawie określenia kwoty długu celnego postanawia: przyznać radcy prawnemu E. K. od Skarbu Państwa (Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu wynagrodzenie za sporządzenie i wniesienie skargi kasacyjnej w kwocie 221,40 zł (dwieście dwadzieścia jeden złotych i czterdzieści groszy), w tym 41,40 zł (czterdzieści jeden złotych i czterdzieści groszy) należnego podatku od towarów i usług.

Uzasadnienie

Postanowieniem z 4 kwietnia 2016 r. referendarz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie przyznał stronie skarżącej prawo pomocy w zakresie ustanowienia radcy prawnego. Na tej podstawie Rada Okręgowej Izby Radców Prawnych w [...] wyznaczyła dla strony skarżącej radcę prawnego E. K.

W dniu 4 lipca 2016 r. do sądu wpłynęła sporządzona przez pełnomocnika strony skarżącej skarga kasacyjna od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z 11 lutego 2016 r., sygn. III SA/Lu 964/15 zawierająca wniosek o przyznanie wynagrodzenia tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Pełnomocnik złożył również oświadczenie z 3 lipca 2016 r., że wynagrodzenie za udzieloną pomoc prawną nie zostało opłacone w całości ani w części. Wyrokiem z 3 lutego 2017 r., sygn. I GSK 1356/16 Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, oddalił skargę kasacyjną.

Referendarz sądowy stwierdził, co następuje:

Zgodnie z art. 250 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., wyznaczony radca prawny [...] otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności radców prawnych [...] w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków. Stosownie do § 21 ust. 1 pkt 2 lit. b rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2016 r., poz. 1715), dalej jako rozporządzenie, w postępowaniu przed sądami administracyjnymi w drugiej instancji, opłata za sporządzenie i wniesienie skargi kasacyjnej albo za sporządzenie opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej wynosi 50 % opłaty określonej w pkt 1 (wynoszącej w tej sprawie stosownie do § 21 ust. 1 pkt 1 lit c - 240 zł), a jeżeli w drugiej instancji sprawy nie prowadził ten sam radca prawny 75% tej opłaty, w obu przypadkach nie mniej niż 120 zł. Zatem wynagrodzenie radcy prawnego za sporządzenie i wniesienie skargi kasacyjnej wynosi w tej sprawie 180 zł netto (w drugiej instancji sprawy nie prowadził ten sam radca prawny). Wynagrodzenie to należy powiększyć o stawkę podatku od towarów i usług w wysokości 23 %, zgodnie z § 4 ust. 3 rozporządzenia w związku z art. 41 ust. 1 i art. 146a pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U z 2016 r., poz. 710 ze zm.). Stąd kwota należna pełnomocnikowi z tytułu jego wynagrodzenia wynosi 221,40 złotych (180 zł + 41,40 zł tytułem należnego podatku od towarów i usług).

Mając na uwadze powyższe oraz na podstawie art. 250 § 1 p.p.s.a. i § 21 ust. 1 pkt 2 lit b w zw. z § 21 ust. 1 pkt 1 lit c i § 4 ust. 3 rozporządzenia, należało orzec jak na wstępie.

Art. 210.

§ 1.

Strona 1/1