Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Walentyna Długaszewska po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Prokuratora Prokuratury Rejonowej w P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia ... r., nr ... w przedmiocie stwierdzenia nadpłaty z tytułu opłaty skarbowej postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. /-/ Walentyna Długaszewska
Prokurator Prokuratury Rejonowej wniósł za pośrednictwem Samorządowego Kolegium Odwoławczego skargę na decyzję tego organu z dnia 22 lipca 2009 r. uchylającą decyzję Burmistrza Miasta i Gminy z dnia 22 czerwca 2009 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty z tytułu opłaty skarbowej i stwierdzającą nadpłatę z tego tytułu na rzecz D. wraz z oprocentowaniem.
W złożonej skardze Prokurator wniósł o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji na podstawie art. 187 kpa. W uzasadnieniu wniosku wskazał, że na dzień jego sporządzania zostało złożonych 31 wniosków o stwierdzenie i zwrot nadpłaty z tytułu opłaty skarbowej na łączną kwotę 287.730 zł, a w uchwalonym budżecie dla Miasta i Gminy na rok 2009 kwota ta nie została zabezpieczona. Dodatkowe obciążenie budżetu tak wysoką kwotą może spowodować niezrealizowanie zaplanowanych ważnych zadań inwestycyjnych dla Miasta i Gminy, co przełoży się również na negatywne skutki po stronie przedsiębiorców i całej społeczności lokalnej. Ponadto w przypadku zwrotu tych opłat i stwierdzenia, że ich pobranie było zasadne, mogą powstać trudności związane z ich ponownym zwrotem na rzecz Miasta i Gminy, które musiałoby ponieść w związku z tym dodatkowe koszty.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje.
W pierwszej kolejności należy wyjaśnić, iż art. 187 kpa powołany przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej jako podstawa prawna złożonego wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie, gdyż dotyczy on sytuacji, w której Prokurator wnosi sprzeciw od decyzji ostatecznej do organu właściwego do wznowienia postępowania, stwierdzenia nieważności decyzji albo jej uchylenia lub zmiany. Tymczasem w niniejszej sprawie Prokurator zaskarżył decyzję ostateczną Samorządowego Kolegium Odwoławczego skargą do sądu administracyjnego na podstawie art. 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a. Uwzględniając jednak treść żądania objętego wnioskiem zawartym w skardze skierowanej do Sądu i nie będąc związanym wskazaną przez Prokuratora podstawą prawną, Sąd potraktował powyższy wniosek jako wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji złożony w trybie art. 61 § 3 p.p.s.a.
Stosownie do tego przepisu sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności administracyjnej, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Powołany przepis ustanawia tzw. ochronę tymczasową polegającą na wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu administracyjnego (czynności administracyjnej) do czasu rozpoznania skargi przez sąd. Warunkiem jej zastosowania jest zaistnienie okoliczności uzasadniających niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Nie ulega przy tym wątpliwości, że chodzi tutaj o ochronę skarżącego, względnie innych uczestników postępowania, których dotyczą skutki zaskarżonego aktu administracyjnego. Takiego statusu nie posiada natomiast gmina (miasto na prawach powiatu) w sytuacji, gdy jej organ rozstrzygał sprawę w pierwszej instancji.
W sytuacji bowiem, gdy organ jednostki samorządu terytorialnego występuje w roli organu administracji publicznej właściwego go rozstrzygnięcia sprawy indywidualnej, będzie on "bronił" interesu tejże jednostki w formach właściwych dla organu prowadzącego postępowanie. Wyłączona natomiast będzie możliwość dochodzenia przez tę jednostkę jej interesu w trybie postępowania administracyjnego czy też sądowoadministracyjnego (zob. wyrok NSA z dnia 16.02.2005 r., OSK 1017/04).
W konsekwencji należy przyjąć, że gmina (miasto na prawach powiatu), której organ rozstrzygał sprawę indywidualną w pierwszej instancji nie tylko nie posiada legitymacji do zaskarżenia decyzji organu odwoławczego, ale także jej interes nie może być uwzględniony na gruncie przewidzianej w art. 61 § 3 p.p.s.a. ochrony tymczasowej polegającej na wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji.
Mając powyższe na uwadze, należało orzec jak w sentencji postanowienia na podstawie art. 61 § 3 p.p.s.a.
/-/ Walentyna Długaszewska